Πόσο περίεργα νιώθω όταν διαβάζω κομμάτια διάσπαρτα απο δώ και κει συνεργατών παλιών αλλά και κάποιων νέων-στα κρυφά- του Πέτρου Κωστόπουλου.
Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ κομμάτι της κλίκας της ΙΜΑΚΟ, δεν γούσταρα καθόλου τις gay συγχορδίες, ούτε και εκείνους που σήμερα λογίζονται δημοσιογράφοι και για το μόνο που είναι ικανοί είναι να γλύφουν και να κουβαλούν δίσκους με καφέδες. Είναι οι ίδιοι που ακόμη και ο ίδιος ο Κωστόπουλος μετανιώνει που τους μύησε στην κολυμπήθρα του. Δεν μπορώ να γνωρίζω λοιπόν πολλά «εσωτερικά του Νέου Ηρακλείου» παρά μόνο τις όποιες δικαστικές εκρεμμότητες.
Υπάρχουν ωστόσο και εξαιρέσεις. Όπως ο Τάσος Θεοδωρόπουλος. Ένας τεράστιος αλλά πολύ ευγενικός μάγκας που όταν εμπνέετε… ζωγραφίζει. Δεν είναι δημοσιογράφος απλά. Είναι μια σύγχρονη συγγραφική μορφή που καταφέρνει και παντρεύει την κλασσάτη αισθητική του με το τράνς της εποχής μας.
Και αυτό το αμάλγαμα αυτό το πάντρεμα είναι πολύ δύσκολο. Γι’ αυτό και φιλοξενώ κείμενά του. Χθές για παράδειγμα πήρε αφορμή να γράψει… μετά απο ένα σχόλιο του συναδέλφου Χρήστου Ξανθάκη στο Provocateur με τίτλο «Όχι άλλο Κωστόπουλο.
Τι γράφει ο Τάσος; «Aγαπάω τον Πέτρο. Νέτα σκέτα και ξεκάθαρα. Ούτε αντικειμενικός θα το παίξω ούτε τίποτα. Μεγάλωσα μαζί του, έχω δουλέψει μαζί του, έχω γαμωσταυρηθεί μαζί του και έχω φάει σε άλλο βαθμό, ουκ ολίγες φορές το βρίσιμο που κι αυτός τρώει, ως διαφθορέας της νεολαίας και υπαίτιος της κρίσης για το lifestyle.
Φίλοι με την έννοια κάνουμε μαζί διακοπές και τρώμε κάθε βράδυ σπίτι του δεν είμαστε. Και ευτυχώς δηλαδή γιατί θα τον χρέωνα εφτά μποτίλιες βότκα τη φορά. Ο Πέτρος χρέωσε σαν επιχείρηση που τα τίναξε οικονομικά κι όχι σαν φυσικό πρόσωπο αρκετούς υπαλλήλους του που δεν τους αδικώ όταν τον βρίζουν. Είναι λογικό να είσαι τούρμπο αν έχεις χάσει λεφτά. Είναι άδικο όμως ταυτόχρονα να ξεχνάς ότι όσο το πάρτι έτρεχε, δούλευες κι ενίοτε τα «έξυνες» σε ένα από τα πιο καλοπληρωμένα μαγαζιά της πιάτσας.
Και είναι ξεφτίλα για όσους βρίζουν το «παρακμιακό» Nitro όταν την εποχή της ακμής του, έγλυφες παπούτσια για να ενταχθείς στο δυναμικό του και στην πόρτα του club για να μπεις μέσα, ξιπαζόσουνα λέγοντας στον πορτιέρη «είμαι συντάκτης του Κωστόπουλου». Το λέω αυτό γιατί τα περισσότερα από τα αρνητικά σχόλια που διαβάζω τα έχουν γράψει άνθρωποι που μια χαρά συνεργαζόντουσαν με αυτόν.
Σέβομαι την διαφορετική άποψη από τη δική μου, εν προκειμένω του Χρήστου που τον εκτιμώ. Αισθάνομαι όμως υποχρεωμένος να απαντήσω με τη δική μου. Πόσο τίμιο είναι στο κείμενο σου, να χρησιμοποιείς ως βασικό επιχείρημα για την επίθεση σου απέναντι του, το ότι ο Πετράν δημιούργησε ένα καινούργιο site ; Να γράψεις ότι το site δεν το γουστάρεις γιατί είναι έτσι και γιουβέτσι, ναι, οκ. Γούστα είναι αυτά και έχεις δικαίωμα στην κριτική σου.
Να γράψεις όμως «όχι άλλο Κωστόπουλο», είναι σαν να λες, «ξόφλησες πούστη, και καλύτερα να αποσυρθείς». Ποιος είσαι εσύ που θα πεις σε κάποιον να αποσυρθεί; Η Ντέπυ Γκολεμά (που πρέπει να αποσυρθεί;) Οκ, ναι, όλοι τα κάνουμε σκατά κάποια στιγμή στη ζωή μας. Άλλος από αλκοόλ, άλλος από τον τζόγο, κάποιος που του τα έφαγε μια πουτάνα. Και μπόλικοι επιχειρηματίες. Ο Κωστό είναι ο μόνος επιχειρηματίας που χρεοκόπησε στην Ελλάδα;
Ή μήπως μπαίνει στο στόχαστρο επειδή λόγω προβολής και προσωπικού επικοινωνιακού χαρίσματος, υπήρξε ο μοναδικός εκδότης σταρ; Και όλοι τον περίμεναν στη γωνία που δυστυχώς του ήρθε στο δόξα πατρί. Ο τύπος πέρασε τη δοκιμασία του και όχι χωρίς να πληρώσει τίμημα, στάθηκε στα πόδια του ξανά με λεφτά άλλων και όχι δικά του, κι άρχισε να δουλεύει. Κακούργημα μέγα που δεν πήγε να γίνει μοναχός στο Θιβέτ φαντάζομαι.
Και επειδή καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, αποφάσισε να παρουσιάσει το πρωινό του Mega. Δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να απολογηθεί γι αυτό, όπως πάνω κάτω υπονοεί ο Ξανθάκης. Ή γιατί αυτό ξέφτισε το μύθο του, όπως παραδέχεται ο Ξανθάκης ότι είχε ο Πέτρος. Έχω βαρεθεί να απολογούμαι για τις επιλογές μου ειδικά όσον αφορά την επιβίωση μου και ο Πέτρος το ίδιο. Αλλά δεν γίνεται να μην το κάνεις όταν σε ξεχέζουν συνέχεια. Γιατί το τρίτο πράγμα στο οποίο εστιάζει στο άρθρο του ο Ξανθάκης, μετά το νέο site και το πρωινό «είναι το μένος του για εκδίκηση και επιστροφή».
Δηλαδή ρε Ξανθάκη, το λογικό για σένα είναι να σε λένε μαλάκα και πεθαμένο και εσύ να κάνεις τάι τσι για θετική ενέργεια; Να μην απαντάς; Το λογικό είναι να σου καταστρέφεται ο κόσμος σε μια στιγμή και εσύ να παθαίνεις χρόνια κατάθλιψη χωρίς καμία επιθυμία επιστροφής; Συγγνώμη φίλε Ξανθάκη και με σεβασμό στο λέω, αλλά παρά το αποδεδειγμένο εδώ και χρόνια ταλέντο σου, το άρθρο σου δε διέφερε καθ’ όλου από σχόλιο εμμονικού να επιτεθεί, σε comment του facebook. Aυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορείς τον Πέτρο.
Δεν δουλεύω πλέον μαζί του, ούτε είμαι το γραφείο τύπου του. Και μου τη σπάει πολύ συχνά.Αλλά σόρι φίλε, ότι κι αν είναι ο Πέτρος, για μένα είναι ένας αμετανόητος πιτσιρικάς που δεν μπορείς να του αντισταθείς όταν υπερηφανεύεται σαν παιδί για τις μοναδικές (σε όλο τον κόσμο λεει) τηγανιτές πατάτες που ξέρει να ετοιμάζει. Που δεν αντιστέκεται στο πέρασμα του χρόνου με bottox και κρέμες. Αλλά βάζοντας τέρμα στο γραφείο όταν δουλεύαμε μαζί, Μπάρι Γουάιτ και Μάιλς Ντέιβις. Είναι ο τύπος που του έκλεβα την βότκα και γέμιζα μετά το μπουκάλι με νερό, αυτός από τον οποίο παραιτήθηκα τρεις φορές και έσκαγε στα γέλια γιατί ήξερε ότι θα γυρίσω. Ο ζοχάδας που του έριξα κρυφά xanax στο ποτό του για να κουλάρει και να σταματήσει να ουρλιάζει.
Ο πρώτος άνθρωπος που με πίστεψε. Και σίγουρα ο μοναδικός που προσωπικά, μολονότι μας χωρίζουν μίλια συμπεριφοράς και συνηθειών, δεν πρόκειται να προδώσω.