Ο Χάρης και η Σοφία είναι δυο παιδιά νέα που διαβάζουν φανατικά το blog μου. Είναι ωστόσο παιδιά με κρίση και οφείλω να παραδεχτώ πώς ουκ ολίγες φορές έχω δεχτεί την κριτική τους. Αυστηρή και με επιχειρήματα. Όχι άναρθρες κραυγές βρισιές και ασύντακτες κατάρες κάποιων ανώνυμων με πίσω γλέντική συμπεριφορά.
Γι αυτό και είναι τιμή μου, να δημοσιεύσω τις σκέψεις αυτών των παιδιών για την τηλεόραση! Για να δείτε πόσο ταλέντο μπορεί να κρύβεται εκεί απέναντι. Στο κοινό. Που το κριτήριό του είναι αλάνθαστό. Δεν είναι η πρώτη φορά που φιλοξενώ γράμματα αναγνωστών μου. Και το κάνω καθώς θεωρώ υποχρέωσή μου ν΄ακούγεται ο λόγος τους…Διαβάστε το!
Έγινα τηλεπρεζόνι! Ταμπουρωμένος μέσα στο σπίτι μου, τρώγοντας Κορν Φλέικς με γεύση σουβλάκι, παρακολουθούσα τις εκπομπές της Μεγάλης Αδελφής, του κουτιού τα παραμύθια. Η ψυχογενής βουλιμία μου, αυξανόταν μέσα απ’ το τηλεοπτικό overdose του πρωϊνάδικου του Mega!
Τα μουγκρίσματα της σκορδοκρεμμυδάς που δοκίμαζε τα γιουρβαλάκια, του αγνώστου ταυτότητας αντικειμένου, σε συνδυασμό με τις βαμμένες τρίχες Του Λιάγκα που πετούσαν πάνω απ’ το κατσαρόλι, μου προκάλεσαν μια αυθόρμητη κίνηση…
Την πτώση του «πρωινού μου» στην οθόνη του πρωινού. Το αυθόρμητο μουγκρητό της Σκορδοκρεμμυδάς, συνδυάστηκε στο μυαλό μου, με το μουγκριτό της γυναίκας του »Πάρη», δημιουργώντας στο μυαλό μου, μια ηχητική σύνθεση κλασικής ασυμφωνίας…για τροφαντούλικα βόδια.
Δεμένος στον καναπέ, κι ενώ η ώρα περνούσε, το τηλεκοντρόλ της τηλεοπτικής χωματερής με πέταξε σ’ ένα ταξίδι στον πλανήτη Άλφα. Δεμένος χειροπόδαρα, παρακολούθησα την ψυχασθενική εκπομπή για τρελούς, Δέστε τους. Και εκεί που νόμιζα πως είμαι ο μόνος που παίρνει τηλε-ναρκωτικά, στην απέναντι πολυκατοικία, κάτι φιγούρες με ζουρλομανδύες παρακολουθούσαν τον βαψομαλλιά Βουτσινά, να βουρτσίζει τις στιλιστικές επιλογές, σε κάτι μοντελογλάστρες που τις κατουρούσαν γραβάτες.
Παράλληλα η Κατερίνα Παλιού, πάλιωσε στον τηλεοπτικό καμπινέ κι άρχισε να σχολιάζει τις τάσεις της μόδας και σε ποιες στάσεις πρέπει να γίνονται!
Κάηκα με τις αλαξοκαναλιές και προσπάθησα κλείσω την τηλεόραση. Μάταια το τηλεκοντρόλ έκανε ό,τι ήθελε! Η παντόφλα έφερε τη λύση, δίνοντας μου ανάσα γι’ αποτοξίνωση!
Ξινά τηλεοπτικά σταφύλια και πάνελ ζωγραφισμένα σαν μπαξέδες αποτελούν την τηλεόραση, που σύντομα θα την μεταφέρω στο δωμάτιο της πεθεράς μου, για ένα φόνο χωρίς υποψίες…