Φέτος δεν έγραψα τίποτε για τα Mad…παρά τα αιτήματά σας. Και δεν το έκανα καθώς ήταν κατά γενική ομολογία βαρετά, προβλέψιμα, και μάλλον πολύ ήσυχα. Τόσο πια κομμένα και ραμμένα στα όρια της παρακμής που το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον δεν ήταν τόσο στους νικητές αλλά στα ελάχιστα παρατράγουδα.
Από τα νεύρα της Σπυροπούλου επειδή δε μπορούσε να περιμένει στην ουρά μέχρι την αντίδραση της Ειρήνης-πόσο μαύρη και φέτος- Μερκούρη.
Και μάλλον η βαρεμάρα χτύπησε εκτός από τους διοργανωτές και τους γύρω γύρω – δηλαδή σχεδιαστές, στιλίστες και διάφορους παρατρεχάμενους. Στο μπλε-σχεδόν στρουμφ- είχε ντυθεί πέρυσι στην πίστα ο Νίκος Βέρτης, με το ίδιο μπλε κοστούμι εμφανίστηκε ο Sakis στο stage των βραβείων – ίδιο μέχρι ούγιας, μιας και είναι και του ίδιου Έλληνα…designer.
Είναι να μην τρέχουν μετά οι τραγουδιστές στα στοκατζίδικα έξω από το Μιλάνο; Εκτός πια και αν η κρίση έχει χτυπήσει τα πρώτα ονόματα, κάτι που σημαίνει ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά απ’ ότι νομίζαμε. Φανταστείτε διάλογο:
-Νίκο μου, Sakis εδώ. Επειδή τώρα που έγινα πολύτεκνος έμεινα πανί με πανί μπορείς να μου δανείσεις το κοστουμάκι σου, για μια αρπαχτή στα Mad;
-Ναι Sakis μου, αρκεί πριν μου το επιστρέψεις, να του ρίξει η Κάτια ένα σίδερο, γιατί τσαλακώνει εύκολα στον καβάλο.