Όταν πριν καιρό έγραφα για το αγόρι αυτό-τουλάχιστον ώς αγόρι καταχωρήθηκε στα μητρώα εκείνης της εποχής- πολλοί αναρωτήθηκαν «Μα είναι δυνατόν; . Μάλιστα κάποιοι προσπάθησαν να αναγνώσουν τον λόγο που γράφω καταλήγοντας στο συμπέρασμα πώς έχω κάτι προσωπικό μαζί του.
Μπούρδες. Απλώς με ενοχλεί η δυσωδία και η χυδαιότητα…όταν αυτή εξαντλείται στην δουλεία. Στην ζωή του ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Όχι όμως στη δουλειά του. Όχι όταν παίζονται ζωές και μεροκάματα.
Τι συμβαίνει τώρα; «Τον έχουν στη μπούκα… τον έχουν και ανάγκη. Έτσι θέλει εκείνος να τους κάνει να πιστεύουν για να τους έχει του χεριού του. Ο διευθυντής «πάρτα όλα», που δεν έχει καμία σχέση με τη δημοσιογραφία, με τον καιρό γίνεται όλο και πιο παράξενος, ξινός και ανυπόφορος με τους συνεργάτες του.
Ειδικά με τους φωτογράφους! Δεν ξέρει τι θέλει, πως το θέλει και γιατί το θέλει. Και όταν στο τέλος αποφασίζει…μετά τους «ακυρώνει» έτσι για πλάκα παίζοντας με την ψυχολογία τους αλλά πάνω απ όλα με το ψωμί τους.
Άνθρωποι που συναναστρέφονται μαζί του κάνουν λόγο για ένα τσιράκι…ένα απίθανο καλιαρντό γλιφτράκι που αν δεν κατείχε τον τίτλο του διευθυντή σε περιοδικό-όπου τα ψώνια θέλουν να βλέπουν τις μούρες τους-δε θα τους έκανε ούτε για…φτύσιμο! Έλα όμως που η πουτάνα να η ανάγκη γεννά συμπεριφορές που δεν τις θέλεις να τις έχεις!
Αλλά πρέπει! Έτσι και οι φωτογράφοι και οι συνεργάτες…συνεχίζουν να δέχονται τα καμώματα του…. Όχι όλοι γιατί όπως μαθαίνω κάποιοι πιο τολμηροί τον έχουν αρχίσει το δούλεμα και τα κάνουν πλακάκια με τους αντιπάλους του αφού τους φέρονται με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Άντε μετά να έχεις απορίες για τις χαμηλές πτήσεις τον τελευταίο καιρό…Άντε μετά να ψάχνεις δικαιολογίες στους «απο πάνω» για την πτώση…
Άντε μετά να μην αποδεχτείς το κούρεμα…είτε στην τσέπη είτε στο μαλλί…το όποιο μαλλί θα υπάρχει μέχρι τότε…