Αφορμή για το ρεπορτάζ μας αποτέλεσε η εικόνα του τάφου της Τζένης Καρέζη. Και θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι απο την αρχή.
Δε με αφορά αν η ευθύνη είναι των συγγενών ή του Δήμου ή της πολιτείας. Με ενδιαφέρει μόνο ένα.
Κάποια στιγμή όλοι αυτοί οι άνθρωποι που φεύγουν και έχουν προσφέρει στον πολιτισμό στην κοινωνία στο να γίνουμε όλοι καλύτεροι, να παραμένουν στις καρδιές μας και να συνεχίζουμε να τους τιμούμε.
Δεν μπορώ δηλαδή να φανταστώ τον τάφο του Μάριου Πλωρίτη σε αυτή την τραγική κατάσταση ούτε του Λευτέρη Βογιατζή. Πόσο μάλλον του απόλυτου θεατράνθρωπου Κώστα Πρετεντέρη να μοιάζει με κήπο.
Εκτιμώ πώς κάποια στιγμή θα δείξουμε τον πολιτισμό μας μετα θάνατον-ξεπερνώντας το δόγμα πώς ο καλλιτέχνης σε αυτή τη χώρα αναγνωρίζεται μόνο όταν φύγει απο τη ζωή- συγκεντρώνοντας όλους αυτούς σε ένα ξεχωριστό μέρος σε κάθε νεκροταφείο, αλλά πάνω απ όλα στις καρδιές μας.
Είναι ντροπή να βλέπουμε σπασμένα καντήλια εγκατάλειψη και απανθρωπιά! Ντροπή!
