Fugit irreparabile tempus που σημαίνει: «ο χρόνος φεύγει ανεπιστρεπτί». Έτσι έλεγε κάποτε ένας λατίνος ποιητής και έτσι και εσείς με τη σειρά σας θ΄ αναρωτιέστε, τι θέλει να πει ο ποιητής και σε προέκταση τι θέλω εγώ να πω…
Είναι γνωστό σε όλους μας, πως φτάνει μια στιγμή στη ζωή μας που κοιτιόμαστε στον καθρέπτη και κάνουμε την αυτοκριτική μας. Στιγμές, χαρές, λύπες, συγκρούσεις, ζήλιες, έρωτες, επιτυχίες, ατυχίες κι άλλες λέξεις και συναισθήματα που ενσωματώνει η λέξη «ζωή» και που καθρεφτίζονται μπροστά μας.
Έτσι και ο Νίκος Βουρλιώτης, με το νέο του κομμάτι, με τίτλο «τα βήματά μου», προσπαθεί να συνθέσει και να σμίξει τα πιο έντονα βιώματά του, μέσα απ’ την καριέρα του, παραθέτοντάς τα στο κοινό του. Οι στίχοι του κομματιού αποκαλύπτουν μια ευαίσθητη πλευρά του, έναν φλογερό θυμό, ένα παράπονο αλλά και μια πικρία. Μια πικρία… ένα πάθος μιας ανάγκη για δημιουργία μέσα σε ένα καταπιεστικό σύστημα που ΕΓΩ γνωρίζω πολύ καλά!
Δεν είναι λίγα τα βιωματικά παραδείγματα που μας λένε πως, η δοτικότητα επιστρέφεται με αχαριστία. Αυτή που προφανώς δέχτηκε κι ο καλλιτέχνης απλόχερα. Αλλά σίγουρα έμαθε, όπως και όλοι μας, πως είναι καλύτερο να ταΐζεις έναν πεινασμένο σκύλο απο έναν πεινασμένο άνθρωπο, κάποιες φορές. Γιατί ο πεινασμένος σκύλος, ύστερα δεν θα σε δαγκώσει, απλώς θα πει ευχαριστώ κουνώντας την ούρα του, σε αντίθεση με τον άνθρωπο, που πιθανώς θα σε δαγκώσει σαν να είναι σκύλος! Έτσι δάγκωσαν κάποιοι τον Βουρλιώτη που και αυτός με τη σειρά του, λέει χαρακτηριστικά σε ένα στίχο του «αχάριστοι ελάτε όλοι μπροστά μου να σας φτύσω». Είναι έκδηλος και σεβαστός ο θυμός του.
Κάνοντας μια συναισθηματική βυθομέτρηση στο τελευταίο κουπλέ του κομματιού, ανακαλύπτουμε μια ακόμα πλευρά του καλλιτέχνη. «Ήταν αυτός που ήθελε να είναι, κι όχι αυτός που κάποιοι άλλοι ήθελαν». Εν ολίγης να είμαστε ο εαυτός μας και να πράττουμε κατά πως ορίζει η λογική ή το συναίσθημά μας, ανάλογα με την περίσταση. Να λειτουργούμε με γνώμονα αυτό που νιώθουμε και μας εκφράζει.
Ήταν ο εαυτός του ο Νίκος και σε κάποιους δεν άρεσε. Ο φθόνος ήρθε να ρίξει λάσπη στη πορεία του. Όπως λέει και ο ίδιος όμως, «το ποιος αξίζει ο κόσμος θα το κρίνει»! Γιατί στην πραγματικότητα δεν μετρά το πόσο ψηλά είσαι, αλλά για πόσο χρονικό θα είσαι. Και ο Νίκος απέδειξε στον εαυτό του, αλλά και στους εχθρούς του, μέσα από τα τόσα χρόνια πορείας του, πως αξίζει να είναι εκεί που είναι…