Έχω κάνει πολλές φορές κριτική στο Νίκο Βέρτη. Άλλες φορές με γνώμονα τις καλλιτεχνικές επιλογές του, άλλες φορές για τις συνεργασίες του και άλλες για την προσωπική ζωή του.
Ένα είναι σίγουρο. Τα τελευταία τρία χρόνια ο Νίκος έψαχνε μουσικό προσανατολισμό. Αναζητούσε διέξοδο.
Σε μια εποχή που ο κόσμος μείωνε τις εξόδους για την διασκέδασή του και με το φάσμα της ανεργίας ν΄ απλώνεται παντού πολλοί καλλιτέχνες έτσι και ο Βέρτης έμεναν στάσιμοι. Έκαναν λάθη πολλά.
Και μην παραμυθιάζεστε με τα γεμάτα μαγαζιά και τις εικόνες από καλές γωνίες. Κόσμος υπήρχε παντού. Διασκέδαση και τζίροι δεν υπήρχαν… και δεν υπάρχουν.
Σε αυτό τεράστιο ρόλο έπαιξαν οι αυλικοί. Όλοι αυτοί οι κόλακες που τις περισσότερες φορές ήσαν άσχετοι και απλά γλύφτες που κάλυπταν τις ανασφάλειες των εκάστοτε αοιδών και δεν είχαν την επάρκεια να προβλέψουν.
Έτσι μοιραία πολλοί τραγουδιστές υποχρεώθηκαν να πέσουν σε ντουβάρι. Πιο κομψά σε αδιέξοδο.
Ο Βέρτης ωστόσο το έψαξε πολύ και επιστρέφει με έναν δίσκο “Back to basics”. Τι σημαίνει αυτό; Πήρε πάνω του την ευθύνη και επέστρεψε σε λαϊκούς ήχους με τους οποίους ο κόσμος τον αγάπησε.
Έτσι το «Ούτε που με νοιάζει» ήρθε με τα χάλκινα του να μας ξεσηκώσει και από την άλλη το «Ένα ψέμα» να μας ταξιδέψει σε ουσάκ δρόμους με μελωδίες και ρυθμούς ανατολίτικους.
Ο Βέρτης γέμισε το όπλο του και ετοιμάζεται στις 6 Σεπτεμβρίου να σκάσει στην Αθηναϊκή νύχτα διαφορετικός αλλά τόσο λαϊκός όσο τον θέλει το κοινό.
Ένα κοινό που επιστρέφει πολύ στα λαϊκά ακούσματα. Άλλωστε ιστορικά ο Έλληνας όταν πιέζεται κοινωνικά επιστρέφει στις λαϊκές ρίζες του.
Μπράβο Νίκο. Μαγκιά σου. Βρήκες το μυστικό!