Η εικόνα της Κατερίνας Καραβάτου σήμερα στην έναρξη της εκπομπή της ήταν απολύτως ανθρώπινη. Αξιοπρεπής… σοβαρή… σπουδαία. Και το γράφω καθώς είμαι απο τους λίγους που γνώρισε στη δουλειά και είχα την δυνατότητα να ζήσω επι τρία χρόνια, ώς συνεργάτης και άλλα τόσα μετά ως φίλος, τη σχέση με τον πατέρα της.
Απο χθές η Κατερίνα ήταν χωμένη μέσα στο μοντάζ για περισσότερες από έξι ώρες προκειμένου να ξεχάσει. Έστω και στιγμιαία. Να μπεί και πάλι στην διαδικασία της δουλειάς. Να κάνει εργασιοθεραπεία. Αλλά δεν ήταν εύκολο. Και μπορεί οικογενειακώς να περίμεναν το μοιραίο το δεδομένο αλλά δεν ήθελαν να το πιστέψουν. Ποιος άλλωστε μπορεί να το χωνέψει; Πόσο μάλλον μια κόρη για τον μπαμπά της… Εδώ και μήνες η κατάσταση ήταν πολύ ζόρική για το φιλαράκι μου.
Ειδικά σήμερα λίγο πριν την έναρξη της εκπομπής ξέσπασε σε κλάματα μέσα στο καμαρίνι. Η επιλογή της να φορέσει μαύρα καθώς πενθεί της έφερε στο μυαλό όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες αλλά τόσο αγαπημένες στιγμές με τον μπαμπά της.
Το ξέσπασμα απο την πίεση όλων αυτών των ημερών ήταν τόσο μεγάλο που χρειάστηκε την συνδρομή του κρατερού για να ηρεμήσει.
Δεν ήταν τυχαίο πως τα μάτια της ήταν υγρά πρίν ακόμη ξεκινήσει να μιλάει στον αέρα.
Δυστυχώς σε αυτή τη δουλειά δεν υπάρχουν μέρες ανθρωπιάς. Υπάρχουν στιγμές και συμπεριφορές ανθρώπων που μας ισορροπούν. Καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Γιατί αυτή η δουλειά μάγκες έχει μοναχικότητα.
Και η Κατερίνα νιώθει τυχερή που μέσα απο τον Γολγοθά της… είδε και ένιωσε ότι την αγαπούν.