Τις τελευταίες ημέρες επικράτησε ένα πανδαιμόνιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με την εξαφάνιση της 13χρονης Χριστίνας Κρασσά.
Ευτυχώς η ευαισθητοποίηση της αστυνομίας, των πολιτών, αλλά και διαφόρων οργανισμών (για την προστασία ανήλικων παιδιών), συνετέλεσαν στη θετική κατάληξη της ιστορίας.
Είμαι πατέρας ενός κοριτσιού 2,5 ετών. Της Φαίδρας. Όλες αυτές τις ημέρες το μυαλό μου ήταν κολλημένο στους γονείς της μικρής Χριστίνας. Έχω πολλές απορίες και άλλα τόσα «γιατί».
Έχω και πολλά «πρέπει» και άλλα τόσα «Οχι» που μάλλον δεν ειπώθηκαν όταν έπρεπε στην Χριστίνα. Αποφάσισα να γράψω σήμερα αφού η περιπέτεια …το «θέμα» έκλεισε. Και το κάνω γνωρίζοντας ότι πολλοί από εσάς εκεί έξω θ΄ αντιδράσετε. Άλλα έτσι είμαι εγώ. Γράφω αυτά που σκέφτομαι…
Υπάρχει η αντίληψη πως οι υπολογιστές και σε προέκταση τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν ένα βαθμό επικινδυνότητας. Όμως η »χρήση», είναι αυτή που καθιστά κάτι επικίνδυνο ή όχι. Η κοινωνία που υπάρχει εκεί έξω, είναι ή ίδια ακριβώς που υπάρχει και μέσα στο ίντερνετ.
Η διαφορά είναι στον τρόπο επικοινωνίας και στην »χρήση» που κάνεις ο καθένας. Και το μαχαίρι κόβει τη ντομάτα αλλά κόβει και μια ανθρώπινη σάρκα. Δεν είναι το αντικείμενο επικίνδυνο αλλά ο »χρήστης». Κάποιοι δυστυχώς χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους, τα πάθη τους, τις ανωμαλίες τους, ή οτιδήποτε άλλο. Στην περίπτωση της μικρής Χριστίνας, λόγο του νεαρού της ηλικίας της, το πράγμα παίρνει σοβαρή τροπή.
Οι γονείς ενος ανήλικου κοριτσιού, οφείλουν να διαφυλάξουν το παιδί τους. Όμως δεν είναι όλοι οι γονείς εξοικειωμένοι με την τεχνολογία και έτσι για κάποιους ανθρώπους, είναι αδύνατο να προστατέψουν το παιδί τους. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η απόλυτη ελευθερία της Χριστίνας στο ίντερνετ, ήταν αδιαφορία, άγνοια ή εντελει έλλειψη γνώσεων.
Δεν είμαστε εισαγγελείς για να το κρίνουμε, αλλά μέσα απο τη δουλειά μας μπορούμε να δώσουμε τροφή για σκέψη και απο ένα γεγονός, να κοιτάξουμε βαθιά και να εστιάσουμε στις αιτίες ενος κοινωνικού φαινομένου, που μέσα απο τη γέννηση του, γεννά κι άλλα προβλήματα.
Ένα κοινωνικό πρόβλημα που βρίσκει αφορμή για να γεννηθεί είναι ο ρατσισμός. Είναι Αλβανός ο νεαρός Marjon Αjaji οπότε »τσεγκεβάρατον»! Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι πως η αρρώστια του μυαλού, η παιδοφιλία κ.τ.λ. δεν έχουν εθνικότητα!
Ο καθένας μπορεί να είναι άρρωστος, κλέφτης ή οτιδήποτε! Δεν έχει σχέση με τη καταγωγή του, κι ας μην βρίσκουν κάποιοι την αφορμή για να αποδοκιμάσουν ή να εκτονώσουν το θυμό τους, μέσα απο τέτοια γεγονότα.
Τα ΜΜΕ μιλούσαν γι’ απαγωγή, ενώ η ίδια η Χριστίνα είπε στους αστυνομικούς να μην πειράξουν τον φίλο της και ότι τον ακολούθησε με τη θέλησή της. Θαρρώ πως λέει αλήθεια.
Δεν νομίζω να το είπε, έχοντας κάποιον εσωτερικό φόβο ή απειλή. Άλλωστε η Χριστίνα, αν ήταν θύμα απαγωγής, όταν έστειλε μήνυμα σε μια φίλης της απο το facebook, (και έτσι την εντόπισαν απο τη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος) θα της έλεγε ότι την απήγαγαν. Όμως εκείνη δεν είπε κάτι τέτοιο στη φίλη της. Άρα έγινε υπο τη θέληση της.
Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω την πλευρά του 23χρονου, όμως η αλήθεια παρότι είναι μία, οι αιτίες που τη συνθέτουν είναι πολλές. Ένα κορίτσι για να φύγει απο το σπίτι του έχει κάποιο λόγο. Τα κίνητρα της φυγής μπορεί να ήταν εσωτερικές οικογενιακές ρίξεις. Μπορεί και όχι, αλλά ό,τι και να ήταν σημασία έχει πως το κορίτσι είναι καλά.
Όσο για το νεαρό Marjon Αjaji είναι τραγικό να εκμεταλλεύεσαι την αγνότητα ενός ανήλικου κοριτσιού, για να ζήσεις τον »έρωτα», που προφανώς θα έχει φάει πολλές απορρίψεις απο ώριμες γυναίκες. Τραγικό – και με τη γλώσσα του νόμου παίρνεις δώρο μια δικογραφία κακουργηματικού χαρακτήρα.
Εν κατακλείδι, έτσι όπως έχει γίνει η διαμόρφωση της κοινωνίας, θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν μας και έναν άλλο παράγοντα. Ένα ποσοστό ανήλικων κοριτσιών, νιώθουν και λειτουργούν ως γυναίκες, κάνοντας πράγματα πριν καν ενηλικιωθούν! Δείτε στα σχολεία πως κυκλοφορούν κοριτσάκια κάτω των 18, κοριτσάκια 16 ή 17 χρονών.
Όταν τα »τηλεοπτικά πρότυπα» προάγουν τη δουλειά τους μέσα απο το σεξ και την σεξουαλική αισθητική, τα παιδιά δέχονται επιρροές και λειτουργούν κατά τον ίδιο τρόπο, μέρα με τη μέρα.
Δεν είπαμε να γυρίσουμε στα χρόνια που τα κορίτσια φόραγαν τη μπλε σχολική ποδιά, όμως και η απόλυτη ελευθερία, χωρίς στοιχειώδεις κανόνες, δεν έφερε την άνοιξη. Γιατί η σωστή παιδεία, κατά κύριο λόγο η γονική και σε προέκταση η σχολική, μόνο καλό μπορούν να κάνουν.