Έχω πολλές φορές κατά το παρελθόν φιλοξενήσει επωνύμως γράμματα των αναγνωστών μου. Και το κάνω καθώς θεωρώ πώς το διαδίκτυο έχει διαδραστική μορφή.
Σε βοηθά να επικοινωνείς με τον κόσμο και πολλές φορές να επαναπροσδιορίζεις τακτικές και τρόπους δουλειάς. Μια λέξη μια κριτική όταν είναι δομημένη με επιχειρήματα το μόνο που κάνει είναι να σε βοηθάει. Και γι΄αυτό δίνω χώρο σε εκείνους που το αξίζουν.
Για όλα τ΄άλλα ανικανοποίητα παιδάκια που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να βρίζουν και να καταριούνται…ένα έχω να πώ… Ξυδάκι!
Ο Κωνσταντίνος είναι ένα από τα παιδιά εκείνα που παρακολουθεί την επικαιρότητα και δεν είναι λίγες οι φορές που με ξαφνιάζει. τόσο με την πένα του αλλά κυρίως με την αντίληψη και την ετοιμότητά του. Με αφορμή την ιστορία του Τόμας μου έστειλε ένα γράμμα που με ταρακούνησε. Όχι μόνο εμένα αλλά πιστεύω και πολύ ακόμη κόσμο. Ένα γράμμα χτύπημα στην υποκρισία και τη δηθενιά της Πιάτσας μας. Ένα γράμμα που μας βοηθά να κάνουν όλοι την αυτοκριτική μας. Το χρειαζόμαστε…
«Αγαπητέ Νάσο
Όλος ο δημοσιογραφικός κύκλος ασχολήθηκε με την περίπτωση του Τόμας, που δυστυχώς έχασε τη μάχη με τη ζωή. Μια αλλεπάλληλη αναπαραγωγή του θέματος, όχι απο συμπόνια όμως, αλλά επειδή κάποιοι εμπορεύονται κάποια θέματα για ν’ ανεβάσουν την τηλεθέαση τους.
Θα σας τα πώ εν συντομία
»Αλέξανδρος Μεϊμάρης, πέθανε σε τροχαίο σε ηλικία 23 ετών». Ηθοποιός στο επάγγελμα και αριστούχος Δραματικής σχολής, όπως επίσης και στις εξετάσεις του Υπουργείου. Σήμερα έγινε το μνημόσυνο, στη μονή των Τριών Ιεραρχών.
Είχε ζητηθεί (πριν πολύ καιρό) απο τους συμμαθητές του, να προβληθεί ένα ολιγόλεπτο βίντεο – αφιέρωμα που έφτιαξαν για εκείνον, στην εκπομπή του Καραμελοχαριτάτου. Η απάντηση ήταν πως δεν »δεν ασχολούμαστε με τέτοια θέματα».
2010 στις 25 Δεκεμβρίου, ο Σπύρος Βαρελίδης (20 ετών) βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση μετά απο τροχαίο δυστύχημα. ‘Εμεινε τρία χρόνια σε κώμα! Η μητέρα του ήθελε να γνωστοποιηθεί η κατάσταση του γιου της, μήπως και συγκεντρώσει ένα ποσό, για να φύγει το παλικάρι στο εξωτερικό.
Ένα συγγενικό πρόσωπο μίλησε σε μεσημεριανή εκπομπή μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού και συγκεκριμένα με ένα μέλος της συντακτικής ομάδας. Η απάντηση ήταν »θα το δούμε», »θα το εξετάσουμε» και ο καιρός περνούσε! Ξανα έγιναν τηλέφωνα μέχρι που η ομάδα της κομψής κυρίας προσπάθησε να βρει άλλα επιχειρήματα, αφού δεχόταν αρκετή πίεση απο την οικογένεια. Ο διάλογος ήταν κάπως έτσι…
– Το παιδί μιλάει; Πόσο χρονών είναι;
– 20 Χρονών. Όχι δεν μπορεί να μιλήσει.
– Αφού δεν μιλάει, θα είναι δύσκολο να συννενοηθούμε και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, εμείς λεφτά δεν δίνουμε.
– Εμείς θέλουμε απλώς να το δημοσιοποιήσετε.
– Δεν γίνεται, τόσοι σκοτώνονται, όλους δεν μπορούμε να τους δημοσιοποιήσουμε. Και επειδή δεν μιλάει, δεν θα κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού.
Όλα αυτά, είναι πέρα για πέρα αλήθεια και δεν είναι αυτοσκοπός μου να συκοφαντήσω. Ο κόσμος πρέπει να μάθει πως τα ΜΜΕ δεν »τρέφουν κανένα συναίσθημα»! Όλα γίνονται για το »happening»!
Αυτά τα παιδιά δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή;; Αυτά τα παιδιά δεν είναι άνθρωποι; Αφού λοιπόν τα καναλάκια και τα γνωστά σε όλους αρπακτικά της δημοσιογραφίας, δεν μπορούν ν’ ασχοληθούν με όλους, ή έστω με τους περισσότερους, ας μην ασχοληθούν με κανέναν! Γιατί η υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα πλημμύρισαν τα τηλεοπτικά πλατό.
Αυτά και σ’ ευχαριστώ που με διάβασες. Μου αρκεί. Καλό ταξίδι Τόμας».