Το παιχνίδι της εικόνας είναι σημαντικό για τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Και δεν έχει να κάνει με την πορεία, την διαδρομή την καριέρα και τα σουξέ. Εκτιμώ πολύ τον Γιώργο Νταλάρα. Τον θεωρώ έναν απο τους σημαντικούς πυλώνες της Ελληνικής μουσικής τα τελευταία 50 χρόνια! Ωστόσο μετά την περιοδεία «μετά των γιαουρτιών» το καλοκαίρι και την έκθεση του στα media πολλά άλλαξαν.
Δε με απασχολεί αν πίσω απο τις επιθέσεις κάποιοι επεδίωξαν την προβοκάτσια. Ούτε αν πίσω απο τις επιθέσεις υπήρχε βάση και ουσία. Αυτό που ξέρω είναι ότι οφείλει ο ίδιος μετά την επίθεση που δέχτηκε να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Και τα «κακώς κείμενα» Γιώργο μου δε τα διορθώνεις όταν λειτουργείς προκλητικά απέναντι σε συναδέλφους. Όταν ευγενικά στο πλαίσιο της δουλειάς τους ζητούν δήλωση κι εσύ απαντάς «Ναί….δήλωση του νόμου 105» και μάλιστα αγκαζέ με την σύζυγό και με ύφος! Ο σεβασμός είναι στοιχείο που κερδίζεται και ποτέ δεν απαιτείται! Το περιστατικό έλαβε χώρα στην πρεμιέρα του θεάτρου «ΠΟΛΗΣ» στην παράσταση «Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;»
Κρίμα…Μας ξενέρωσες!!!!!