Η δουλειά μου είναι-μετά την κόρη μου-η καψούρα μου. Είναι η τρέλα μου. Μπορώ για τις ανάγκες του ρεπορτάζ να βρεθώ σε όποιο σημείο του πλανήτη χρειαστεί. Και το κάνω, διότι μετά από 22 πια χρόνια έχω βγάλει το εξής συμπέρασμα. Έχω γεννηθεί για το ρεπορτάζ. Γνωρίζω καλά ότι δεν αρέσουμε σε όλους. Ότι η δουλειά μας είναι κομματάκι επιθετική.
Αφήνω πίσω τους μισογύνηδες που μας κράζουν ή τα υπερεκτιμημένα είδωλα που μας απειλούν και άλλες φορές μας βομβαρδίζουν με εξώδικα και αγωγές. Εγώ έτσι είμαι. Είμαι αυθόρμητος και λέω-γράφω ότι σκέφτομαι. Στηριγμένο πάντα στην πληροφορία. Δομημένος λόγος με δημοσιογραφική υπόσταση. Όχι παπαριές ανώνυμες. Και όσα ανώνυμα διαβάζετε από μένα τα διαβάζετε καθώς με δεσμεύει ο νόμος περί προσωπικών δεδομένων…Αν δεν υπήρχε κι αυτός ο τυποκτόνος νόμος τότε όλος ο κόσμος θα γνώριζε πολλά περισσότερα. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε καλλιτεχνικά ρεπορτάζ.
Πολλές φορές γράφω την αλήθεια σε ένα περιβάλλον που απαρτίζεται από ψεύτες-αυτό της εγχώριας Show biz-χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες. Ένα ξέρω. Ότι τα βράδια κοιμάμαι ήσυχος και ότι έχω κερδίσει από τη δημοσιογραφία το έχω κερδίσει με την δουλειά. Χιλιάδες ώρες. Αλλά αξίζουν. Και ξέρετε γιατί; Για δυο λόγους.
Λόγος πρώτος: Ζω σε μια χώρα αναξιοκρατική. Σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι δουλεύουν από ανάγκη. Πολλές φορές κάνουν και πράγματα που μισούν. Αλλά είναι υποχρεωμένοι να τα κάνουν για να ζήσουν. Ο Θεός μου έστειλε αυτή τη δουλειά και ομολογώ ότι την ασκώ επειδή την αγαπώ. Κι αυτό με γεμίζει. Δε με κουράζει. Ότι ώρα και να ναι…
Λόγος δεύτερος: Ξέρετε πόσες φορές η δουλειά αυτή δοκιμάζει συναισθήματα και όρια; Αντιστάσεις και τσαμπουκά; Πολλές. Και όλη αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων και εικόνων είναι η ζωή μας. Όλες αυτές οι στιγμές διεκδικούν χώρο στο βιβλίο των εμπειριών μας.
Όταν πριν χρόνια άφησα το ελεύθερο ρεπορτάζ για ν΄ασχοληθώ με το καλλιτεχνικό πολλοί προσπάθησαν να μου αλλάξουν γνώμη. Το επιχείρημά τους; «Δε θα ζήσεις έντονα. Θ΄ασχολείσαι με τους ίδιους και τους ίδιους και κάποια στιγμή θα χάσεις το ενδιαφέρον σου». Πιθανόν…για κάποιους άλλους. Για μένα αυτό δεν ισχύει. Ο Γιώργος Δασκαλάκης είναι το τελευταίο παράδειγμα που επιβεβαιώνει τον δεύτερο λόγο. Mπορεί το παλικάρι να είναι τραγουδιστής, μπορεί σε λίγες μέρες-αν όλα πάνε καλά με την επέμβαση της ερχόμενης Τρίτης-να κυκλοφορήσει νέα δισκογραφική δουλειά, ωστόσο δεν παύει να είναι άνθρωπος.
Ψυχή κουβαλάει κι αυτός όπως όλοι μας. μόνο που ο Γιώργος είναι πολύ δυνατός. Κανείς άλλος επί έξι σχεδόν χρόνια δε θα άντεχε να τρώει λίγο και αυτό το λίγο να το βγάζει πέντε λεπτά μετά την κατάποση της τροφής. Κανείς δε θα άντεχε να βλέπει το παιδί του να μεγαλώνει-σήμερα ο Γιαννάκης είναι τριών ετών-και να ξέρει ότι μπορεί αύριο να είναι η τελευταία μέρα του. Κανείς δε θα τολμούσε να κάνει όνειρα όταν γνωρίζει ότι τα τραγικά λάθη των γιατρών τον έχουν οδηγήσει δίπλα στον θάνατο. Όπου ξαναβρέθηκε πριν χρόνια όταν έφτασε τα 240 κιλά και έπρεπε να χειρουργηθεί. Έπρεπε ν΄αφαιρέσει τον θόλο από το στομάχι του. Όμως αυτός κάνει και σχέδια και έχει μεγάλα όνειρα.
Με αυτόν τον άνθρωπο, το ζωντανό παράδειγμα δύναμης ταξιδεύω σήμερα στις 08.30 το πρωί για Γερμανία. Ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής…για να πάρω αν θέλετε κι εγώ δύναμη. Να καταλάβω…να ζήσω…να βιώσω από κοντά το χειρουργείο που θα κόψει στα δυο τον θάνατο .Γιατί στο τέλος θα τον κερδίσει τον Πούστη τον χάρο. Έχει δίπλα του τον Θεό και την αγάπη όλων μας. Τις επόμενες ώρες θ΄ ανεβάζω εικόνες από το ταξίδι…Θα παρακολουθήσω δημοσιογραφικά όλη την διαδικασία. Μέχρι και την Τρίτη όπότε και θα γίνει το μεγάλο χειρουργείο. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να κερδίσει. Και κάτι μου λέει ότι θα το κάνει ο…μπαγάσας!