Ειμαι στο ΙΑΣΩ από τις δυο το πρωι και οι ωρες δε λενε ναπερασουν.Ξερω καλα ότι αυτές οι γραμμες θα μεινουν για παντα στο διαδικτυο και οι στιγμες ανεπαφες και αναλοιωτες μεσα μου.
Ποιος ξερει…μετα από μερικα χρονια η κορη μου μπορει να διαβαζει το κομματι και να γελαει…να χαιρεται…να συγκινειται!Καπως ετσι νιωθω κι εγω τωρα.Είναι τεσσερις το πρωι καθομαι εξω από την αιθουσα τοκετων και περιμενω ενημερωση από την προισταμενη.Διπλα μου μια κυρια που εχει ερθει με την κορη της μια μερα πριν την ημερομηνια που τις εδωσαν οι γιατροι.Είναι χαρουμενη. Θελει να επικοινωνησει και μου μιλαει συνεχως!Ημουν καιρο τωρα προετοιμασμενος για τις στιγμες αυτές.Αρνηθηκα να μπω σε σχετικες σελιδες του διαδικτυου για να μαθω λεπτομερειες.Ηθελα να κρατησω το αγνωστο…το προτογνωρο των εμπειριων ζωντανο.Αναμφιβολα αυτά που νιωθω δεν περιγραφονται με λεξεις…είναι χιλιαδες οι εικονες που εζησα εννεα μηνες τωρα και μια και μοναδικη η εικονα της μπεμπας μου!Περιμενω καρτερικα…Λενε ότι η συνεχεια μου η γυναικα της ζωης μου η κορη μου θα μου χαμογελασει το μεσημερι!Οσο για τις πανες; Πηρα και για μενα…