Είναι πάγια η θέση μου και την εκφράζω κάθε φορά που μου δίνεται η δυνατότητα να το κάνω μέσα από το blog μου για την κατάσταση που επικρατεί στην εγχώρια αγορά του τραγουδιού. Το κακό είναι πώς ο κόσμος βαρέθηκε. Οι δισκογραφικές πηγαίνουν κατά διαόλου και όσες δεν κλείνουν συγχωνεύονται καθώς τα στελέχη τους, δεν ασχολούνται με το νέο.
Για να το κάνουν πρέπει να υπάρχει από πίσω κάποιος χορηγός ή κάποιος γκόμενος που τα χώνει, ή κάποιος επιχειρηματίας που τυχαίνει ο καλλιτέχνης να συνεργάζεται τα βράδια. Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα; Η Panic. Γι αυτό και οι καλλιτέχνες της εταιρείας αυτής πηγαίνουν σφαίρα. διότι ο Αρσενάκος και ο Κασιδόκωστας μυρίστηκαν την κατάσταση και το τέλμα της αγοράς.
Κάτω από αυτό το πρίσμα αποφάσισα εδώ και λίγους μήνες να δώσω χώρο σε νέους καλλιτέχνες. Και το κάνω καθώς τους πιστεύω. όταν πριν δύο εβδομάδες σας έγραφα για το ρεκόρ σε extra του Γιώτη, κάποιοι καλλιτέχνες, συνάδελφοι του τον αμφισβήτησαν. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν στοιχεία και ντοκουμέντα.
Ο Δημήτρης καταφέρνει να γεμίζει μαγαζιά. Το σουξέ του «Ε ναι το έχω» είναι αγαπημένο τραγούδι ατάκα των νέων και είναι και λογικός στις απαιτήσεις του. Δείτε για παράδειγμα χθές τι έγινε σε γνωστό στέκι της Αθήνας. Άλλοι δουλεύουν μονοήμερα και διήμερα με το ζόρι κι αυτός την Πέμπτη γέμισε 400άρι μαγαζί μόνος του.
Εκεί μετράει ένας καλλιτέχνης. όχι στα P.R και στη μόστρα!