Άκουσα με προσοχή τα τραγούδια του Ελληνικού Τελικού και μπήκα σε σκέψεις. Σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας παρά το γεγονός ότι κάποιοι θα σπεύσουν και πάλι να πουν και να γράψουν τα δικά τους.
Σημασία έχει να λες αυτά που νιώθεις χωρίς να περιμένεις να συμφωνούν όλοι μαζί σου.
Δε μπορώ να προδικάσω το αποτέλεσμα στην Κοπεγχάγη. Άλλωστε αυτό είναι κάτι που αποτελεί συνισταμένη πολλών συνιστώσεων.
Σήμερα γράφω για τα τραγούδια. Τα τέσσερα αυτά τραγούδια που θα κληθεί να ψηφίσει το Ελληνικό κοινό για να στείλει το ένα. Χαρτογραφώ με προσοχή τους διαγωνιζόμενους και ξεκινώ με τον πρεσβύτερο.
Το τραγούδι του Μαρτάκη μπορεί να είναι δυναμικό μουσικά-σε τέτοιο βαθμό που ακόμη κι αν δεν ήξερα ότι πίσω απο αυτό κρύβεται ο Κόζας… κάτι θα με πήγαινε στην περσινή συμμετοχή- αλλά υστερεί σε δυο σημαντικά στοιχεία. Αφενός έχει Ελληνικό στίχο… αφετέρου ο Ρουβάς… ήταν ένας… όταν πήγε στο πανηγυράκι.
Δε γίνεται να στείλουμε απλά ένα πολύ όμορφο αγόρι που είναι καλός για τις εγχώριες πίστες αλλά τόσο το ηχόχρωμα της φωνής του αλλά και η εικόνα του είναι κόντρα στην όλη λογική του τραγουδιού. Κι αυτό στην Ευρώπη θα κάνει εντύπωση… και μάλιστα κακή…
Η Κρυσταλλία απο την άλλη έχει έθνικ στοιχεία, με μελωδία και όργανα όπως τα βιολιά που δείχνουν την ανατολίτικη αφετηρία της. Αλλά το ότι θέλει να μας δείξει τις ψηλές νότες της… και στη «Ντο» να βλέπουμε όλη την οδοντοστοιχεία της… με τρομάζει.
Όπως και η εικόνα της… και το ακούνητο στήσιμο της. Με τρομάζει επίσης το μπέρδεμα. Καταλαβαίνω πως το κορίτσι με την απόφασή της ν΄ακολουθήσει solo καριέρα στην Ελλάδα επιδιώκει να μπει στον έντεχνο χώρο. Ίσως και να της βγει το στοίχημα εντός των συνόρων αλλά στην Ευρώπη; Πόσο αντέχουν οι Euro fans μια ακόμη μικρή Μαντώ;
Όσο για τους Freaky Fortune με τον Riskykidd; Το τραγούδι μπορεί να είναι Dance μπορεί να είναι ρυθμικό… όμως η εικόνα των παιδιών αυτών μου θυμίζει εξελιγμένους μουσικούς του δρόμου, στο Λονδίνο που στήνουν παράσταση με ένα drum base, ένα τσουλούφι στο κεφάλι και ένα βλέμμα «Τι με κοιτάς ρε; Πρόβλημα;».
Και φτάνουμε στο τελευταίο κορίτσι. Την Josephine. Ένα κορίτσι πολύ φρέσκο… όμορφο και με φωνάρα. Ένα κορίτσι που δοκιμάστηκε χωρίς μεγάλη εμπειρία το καλοκαίρι στο πλαίσιο της ετήσιας περιοδείας γνωστού χυμού και απέδειξε ότι η σκηνή δεν την καταπίνει. Ένα κορίτσι που είναι μισή Γερμανίδα.. μισή Λιβανέζα… μισή Ελληνίδα και αυτά τα μισά μετράνε πολύ στον διαγωνισμό. Την ίδια στιγμή ένα κορίτσι που δεν είναι καμένο και που έχει και… κίνηση. Το κουνάει το κορμί πατριώτες. Μη ξεχνάτε ότι δεν είναι το «Να η Ευκαιρία» αλλά η ΕuroVision. και το Vision παίζει ρόλο. Μεγάλο ρόλο.
Μια κίνηση που είναι απαραίτητη για να δέσει με το τραγούδι του Mark Angelo. Ενός δημιουργού που κατά την κρίση μου καλό θα είναι να περιμένει στο green room απο το να εμφανιστεί στη σκηνή.
Το τραγούδι θέλει δουλειά. Όμως εκτιμώ πως με την κατάλληλη ενορχήστρωση μπορεί ν΄απογειωθεί. Εκτιμώ πώς η Josephine πρέπει να συνοδευτεί από τρεις ή τέσσερις χορευτές… να ντυθεί με ρούχα της ηλικίας της και να πουσαριστεί το ίδιο από την εταιρεία της όσο και οι άλλοι συμμετέχοντες…
Διότι έχουμε κι αυτό το παράδοξο στην Ελλάδα. Όλοι οι καλλιτέχνες είναι ομόσταβλοι. Είναι γνωστό στην πιάτσα ότι Panic Records και η Platinum είναι το ίδιο μαγαζί… Ε Γιώργο;