Θα μπορούσα πολύ εύκολα να πάρω κι εγώ το φτυάρι σήμερα και να τα χώσω…Γιατί η Ελευθερία δε μας έδειξε το βρακάκι λίγο περισσότερο, γιατί η κρίση έκαψε το promo tour…γιατί ο Ταγματάρχης δεν έδωσε φράγκα…γιατί το θετικό πρόσημο του προϋπολογισμού της κρατικής τηλεόρασης σκότωσε την τηλεοπτική επένδυση στο Μπακού που έδωσε μόλις 62% τηλεθέαση. Μόλις; Ναι «μόλις» αν αναλογιστεί κανείς ότι στις προηγούμενες χρονιές τα νουμεράκια έφταναν στα μονόλεπτα και 80 και βάλε…
Δεν είχα προσδοκίες για καλύτερη θέση. Ούτε ήμουν από τους χαριτωμένους που βαυκαλιζόταν σε Status στο Facebook για ηλεκτρισμό στην πίστα-stage και 12άρια από παντού. Η οικονομική συγκυρία, η σκατίλα…η σαπίλα που αναδύεται από το νεκρό-για κάποιους- κορμί της χώρας παρέσυρε τους εταίρους μας, οι οποίοι μας γύρισαν την πλάτη με ύφος Λαγκάρντ…και πήραμε τα…παπάρια μας.
Ωστόσο αυτό που σιγά σιγά λογίζεται ως συμπέρασμα από την αποτυχημένη προσπάθεια στο Μπακού είναι ότι η εποχή των γεννιόφορων ρηγάδων και των λαϊκοπόπ ρυθμών μοιάζει απλά παλιακή και ουχί παραλιακή…Οι παρέες των υπερεκτιμημένων δεν περνάνε πια…ούτε οι τζούρες του μπουζουκιού, ούτε το μαλλί…το τέλειο κορμί και το λιώσιμο της Ελευθερίας στα γυμναστήρια, το βρακί και τα κακώς «χτισμένα» επικοινωνιακά τρικ πάνω σε μια κοπέλα που ευτυχώς για την ίδια έχει φωνή.
Την Ελευθερία την συμπαθώ. Θεωρώ ότι το παλεύει. Και θεωρώ ότι η Eurovision της έκανε καλό…παρά κακό. Τι κι αν υπηρέτησε κάτι παλιακό…χωρίς μελωδία, χωρίς ουσιαστικό στίχο, χωρίς όραμα, έμπνευση…αλλά μια μουσική δημιουργία ενός προγράμματος σε υπολογιστή; Θα μου πείτε τώρα…Μα εμείς το επιλέξαμε. Σωστά…Ανάμεσα απο πια τραγούδια; Η Ελλάδα που γέννησε κορυφαίους μουσικούς και δημιουργούς εκπροσωπήθηκε στον Ελληνικό και καλά τελικό από μια χούφτα αμούστακα παιδάκια που έμαθαν μουσική από το διαδίκτυο. Μια χούφτα παιδιών χωρίς προσωπικότητα που ήθελαν από μικρά να μοιάσουν έναν άλλο καλλιτέχνη. Μια Gaga, μια Παπαρίζου…Προσωπικότητα 0.
Προσωπικότητα που είχε η Σουηδέζα και κέρδισε. Έκανε την διαφορά…με το βλέμμα και όχι με την αχιβάδα στο wall…με την ερμηνεία την μουσική έμπνευση και τον στίχο και όχι με την κόντρα της με τραγουδίστρια άλλης χώρας…Με την φωνή της και ουχί με το βρακί της. Και η σκηνοθεσία; Μοναδική με άποψη…Χωρίς πρακτικές μπουζουκιών…
Συμπαθώ την Ελευθερία και θεωρώ ότι εκείνη πέτυχε τον στόχο της. Να ανεβάσει το κασέ, όταν θα την καλέσουν να τραγουδήσει Θεοδωρίδου Παπαρίζου, Βανδή, Ζήνα στο επόμενο πολιτιστικό κέντρο. Και είναι άσχημο η δισκογραφική πιάτσα στη χώρα να συντηρείται από καμιά δεκαριά ληγούρια χορηγούς και παιδιά που θυσιάζουν τα όνειρά και την κάβλα τους σε καριέρες με διάρκεια μιας σεζόν. Είναι κρίμα. Το έλλειμμα προσωπικότητας των νέων καλλιτεχνών έχει γίνει πια νόμος. Ακούς και δεν μιλάς. Την ίδια ώρα χιλιάδες παιδιά με ταλέντο είναι στην απέξω…χωρίς ευκαιρία…χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα και ο τζίρος παραπαίει με την πειρατεία να σαρώνει και το αδιέξοδο να μοιάζει ανυπέρβλητο.
Πιό το διακύβευμα αυτής της Eurovision; Για να χρησιμοποιήσω και εκφράσεις των ημερών…ΤΕΛΟΣ στις υπερεκτιμημένες ομαδούλες. ΤΕΛΟΣ στις στιλιστικές σάχλες. ΤΕΛΟΣ στις τραγουδίστριες με καλές φωνές και sexy βρακάκια…ΤΕΛΟΣ σε λογικές αρπαχτής και στιγμιαίας έκθεσης στις κάμερες, τύπων που και καλά κινούν τα νήματα στην καλλιτεχνική πιάτσα…Οφείλουν όλοι ν΄αλλάξουν και να γυρίσουν την πλάτη στην κλίκα
Ελευθερία στα στρας. Άλλωστε Ελευθερία μου αν ζεις με όσα σου λένε οι άλλοι να κάνεις δεν ζεις την ζωή σου…αλλά την ζωή που οι άλλοι θεωρούν ιδανική για σένα…Κι αυτό δεν είναι δίκαιο!!!Οφείλεις κι εσύ να γυρίσεις την πλάτη και όχι μόνο το ψεύτικο μαλλί σου μπροστά στις κάμερες, στην κλίκα αν θες να βρεις τον δρόμο σου…