Είναι νόμος της ζωής τελικά. Πάντα μετά την καταιγίδα έρχεται το ουράνιο τόξο. Και ο Λάμπης Λιβιεράτος φαίνεται ν αφήνει πίσω του τα δύσκολα. Όχι ότι όλα πέρασαν. Συνεχίζει να δίνει καθημερινά τη μάχη του με την κατάθλιψη. Αλλά το γεγονός ότι μπορεί και ξανακάνει σχέδια, δείχνει ότι το παλικάρι άρχισε πάλι να στέκεται στα πόδια του.Δεν πέρασε και λίγα. Η οικονομική καταστροφή, το διαζύγιο, η αυτοκτονία του αδερφού του. Όλο αυτό το διάστημα ήμουν δίπλα του. Μιλούσα μαζί του με τον Τζόνι Θεοδωρίδη και παρακολουθούσα διακριτικά τον αγώνα ενός νέου ανθρώπου να σηκωθεί όρθιος. Ενός λαμπερού άντρα που φαινόταν να τα χει όλα μέχρι τη στιγμή που …χάθηκαν τα πιο σημαντικά. Η σταθερότητα που σου δίνει η αγκαλιά των δικών σου ανθρώπων και η οικονομική ασφάλεια.
Χαίρομαι που ο Λάμπης Λιβιεράτος χαμογελά ξανά. Χαίρομαι για όλους τους ανθρώπους που σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς βρίσκουν το κουράγιο και δίνουν τις μάχες τους και βγαίνουν νικητές.
Χαίρομαι γιατί ο Λάμπης είχε δίπλα του φίλους που του στάθηκαν. Και εύχομαι όλοι όσοι για λίγο λυγίζετε…να έχετε ένα χέρι που θα σας βοηθήσει να ξανασταθείτε στα πόδια σας. Δεν ξέρω αν η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, ξέρω όμως σίγουρα, ότι η ζωή είναι μεγάλη για να μην την μοιράζεσαι!
Εύχομαι όλα να του πάνε καλά… Και να ζήσει έντονα και ουσιαστικά τη ζωή του…