Είναι απο τις στιγμές εκείνες που νιώθεις ως γονιός στο πετσί σου στην ψυχή σου, στην καρδιά σου την έννοια της Ευτυχίας.
Επιστρέφουμε απο διακοπές στην Αθήνα και η κόρη μου δεν μπορεί να το πιστέψει. Θέλει να συνεχίσει. Θέλει να μείνει στο νησί. Θέλει να συνεχίσει να ονειρεύεται παραλίες…ύπνο…φαγητό παρέες γέλιο φλέρτ με δίχρονα και πεντάχρονα απ΄όλη την Ευρώπη. Άλλωστε πιο παιδί δε θέλει τις διακοπές;
Αυτό που ακούω στ΄ αυτιά μου είναι ένα παραπονιάρικο «Μπαμπά που πάμε». Μετά τις 645 φορά το μωρό μου δεν αντέχει. Με την πιπίλα στο στόμα και με το γυαλί της αφήνεται στον Μορφέα. Άλλωστε σας το έγραψα απο την αρχή…ήθελε να συνεχίσει να ονειρεύεται…
Αισθάνομαι τυχερός και γεμάτος που κατάφερα παρά τις δυσκολίες να περάσω καλά και να χαλαρώσω με την γυναίκα μου και το παιδί μου.
Αισθάνομαι ευτυχής που γεύτηκα την ικανοποίηση και το χαμόγελο του παιδιού μου σε υπερθετικό βαθμό.
Μακάρι ο Θεός να μας δίνει υγεία και πολλές ακόμη στιγμές με την μικρή. Στιγμές χαράς τρέλας ανεμελιάς ισορροπίας…
Πιστέψτε με. Επέστρεψα στην δουλειά με γεμάτο το δισάκι των εμπειριών μου. Γεμάτες μπαταρίες και το οφείλω στην οικογένειά μου…
Ευχαριστώ Φαίδρα…
Ευχαριστώ Κλάρα…