Είναι η δεύτερη φορά που συνοδεύω το παιδί μου στην Ανάσταση. Καλά. Πέρυσι δεν είχε πάρει χαμπάρι πολλά. Φέτος όμως ήταν η χρονιά της. Την υποχρέωσα να μην ακολουθήσει το καθημερινό πρόγραμμα σίτισης και ύπνου, να ξενυχτήσει να συναντήσει εκατοντάδες άγνωστες φάτσες και να κρατάει και μια λαμπάδα. Λαμπάδα; Καλύτερα φονικό όργανο. Το πάρτι ξεκίνησε από το σπίτι. Όταν κατάλαβε ότι θα πάμε βόλτα ξεσάλωσε. Το στόμα της; Ροδάνι που λέμε και στον Έβρο.
Δε σταματούσε να μιλάει. Της φάνηκε παράξενο πώς τόσο αργά η Μαμά ο Μπαμπάς κι εκείνη θα αποχωρούσαν από το σπίτι. Η έκπληξή της αντικαταστάθηκε απο την περιέργεια, όταν είδε την λαμπάδα από τη Νονά της. Αμέσως την πήρε και αναζήτησε τρόπο να την ανάψει. Αν και ο Μορφέας την είχε ήδη πολιορκήσει εκείνη κρατιόταν…ήθελε να ζήσει την εμπειρία!
Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος δε φύγαμε από την Αθήνα. Επιλέξαμε μια υπέροχη εκκλησία, τον Άγιο Δημήτριο Ψυχικού για να ζήσουμε την Ανάσταση του Κυρίου. Για λόγους «ασφαλείας», σταθήκαμε στο αλσάκι που βρίσκεται πάνω από την εκκλησία. Με το που ακούσαμε το «Δεύτε λάβετε φως και οι λαμπάδες με το Άγιο Φώς μας «αγκάλιασαν» ξεκίνησε το show.
Άναβε τη λαμπάδα της συνεχώς και προσπαθούσε να τη σβήσει. Πάνω από 50 φορές. Ακόμη κι όταν προσπάθησα να της μιλήσω χαμηλόφωνα στο αυτί αντέδρασε. Η πλάκα είναι πώς γύρω μας όλοι ήταν προσηλωμένοι στον σκοπό και κατανυκτικοί και απο το πουθενά ακουγόταν ένα ηχηρό «φουυυυ».
Έτσι είναι…ήταν μια ακόμη υπέροχη στιγμή μας. Εύχομαι σε όλο τον Κόσμο Χριστός Ανέστη…Καλό Πάσχα με προσοχή στους δρόμους και καλή επιστροφή στους τυχερούς που κατάφεραν και την κοπάνησαν έστω για λίγο από το Κλεινόν άστυ! Και του χρόνου με υγεία!