Έτσι είναι αυτά. Ο κόσμος έχει κριτήριο. Και όταν λέμε κριτήριο το εννοοούμε. Δε γίνεται να βγάζεις στον αέρα ανθρώπους που δεν έχουν τίποτε να σου πούν τίποτε και να περιμένεις νούμερα. Δε γίνεται το κοινό να νοιάζεται για το τι θα φάει το μέλλον των παιδιών του, κι εσύ να προσπαθείς να μου πουλήσεις Ιαλουρονικά, να βγάζεις καμένα μοντέλα απλά για να έχουν στασίδι τηλεοπτικό-ποιος ξέρει πώς το κατάφεραν- κουνιστούς και καλά που έχουν την ατάκα, η οποία ωστόσο είναι παλιακή και ετεροχρονισμένη και να μην έχεις ένα δημοσιογράφο.
Δε γίνεται να αναλώνεσαι στα ίδια και στα ίδια χωρίς αποκλειστική πληροφορία. Χωρίς ρεπορτάζ. Χωρίς σημιουργία. Και μη μου πείτε τώρα ότι έχει να κάνει με τα χρήματα που δεν επενδύονται στην τηλεόραση διότι θα γελάσω. Τα μυαλά και η προσέγγιση δεν απαιτούν ευρώ. Απαιτούν καύλα διάθεση και ανάγκη δημιουργίας. Όχι ανάγκη επιβεβαίωσης.
Το κλάμα δεν αφορά μόνο την Καραβάτου τον Κατσούλη τη Σπυροπουλου και τη Μπαλατσινού και τα μονοψηφιά τους. Αφορά σε λίγο καιρό και το πρωϊνου «ΣΟΥ-ΚΟΥ» του Αντ1, που μπορεί να ήταν πρώτο σε τηλεθέαση-ελέω πρεμιέρας- αλλά το προϊόν ως προϊόν ήταν μια φτηνή προσπάθεια απομίμησης του «Δέστε τους».
Δεν είναι τυχαίο πώς ο Μάλλης στον Σκάϊ τερμάτισε πρώτος με 17%. Δε λέω να το γυρίσουν όλοι και να κάνουν ενημέρωση. Αλλά να καταλάβουν πώς οι δημοσιογραφικές πινελιές στην Ελλάδα του 2015 είναι επιβεβλημένες. Οι δημοσιογράφοι είναι εδώ. Βρείτε τους… ακόμη και από τη λίστα απολυμένων της ΕΣΗΕΑ.