Θυμαμαι ήταν το 1996. Είκοσι χρόνια πρίν. Έχω κλείσει τέσσερα χρόνια δουλειά στην πιάτσα, λειτουργώντας για τις εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου, όταν σε ένα ρεπορτάζ που καλούμαι να φέρω εις πέρας συναντώ για πρώτη φορά τον Θάνο Μαθά. Έτσι όπως τον βλέπετε στην φωτογραφία. Μελαχρινός, διόλου γκρίζος και με ένα χιούμορ πεζοδρομίου που μου ταίριαζε πολύ. Εκείνες οι εποχές ήταν πολύ δύσκολες. Κάναμε «μπούκες» σε τσαντίρια για ναρκωτικά… τραβάγαμε γονείς να πουλάνε τα παιδιά τους, αστυνομικούς να χρηματίζονται… αλλά και επιχειρηματίες που λειτουργούσαν παράνομα… ζευγάρια στα πρόθυρα κρίσης.
Ο Θάνος ήταν πάντα δίπλα μου. Και πάντα επικοινωνούσε μαζί μου και μετά το τέλος της συνεργασίας του με τον Τριανταφυλλόπουλο. Τότε με μια κάμερα προσπαθούσε να βγάλει μεροικάματο. Κατόπιν με τέσσερις κάμερες και τις κόρες του να τις χρίζει συνεχίστριές του. Τα καλά τότε χρόνια πέρασαν σαν νερό και τον συναντω και πάλι το 2002 στο Mega. Εγώ στο «Πρωϊνο» με την Παναγιωταρέα κι εκείνος στα συνεργεία του σταθμού. Θυμάμαι τα γέλια στο αυτοκίνητο… την πίπα που κάπνιζε και μας μπουρίνιαζε με τον καπνό, και τον τσαμπουκά του στο ρεπορτάζ. Πάντα διαβασμένος και πάντα προστατευτικός.
Είχα πληροφορηθεί πρίν απο λίγο καιρό ότι νοσηλευόταν συνεπεία εγκεφαλικού σε νοσοκομείο. Κι αυτό του έφερε κι άλλα προβλήματα. Προβλήματα που τον λύγισαν και τον οδήγησαν στο μεγάλο ταξίδι.
Θάνο ειλικρινά με τσάκισε η είδηση του θανάτου σου. Να είσαι πάντα καλά… εκεί που θα πάς… και να θυμάσαι την αγαπημένη ατάκα μας «Ρε μαλάκα Γουμενίδη… μην μπαίνεις μπροστά στον φακό. Δεν θα έχεις πλάνο μετά για το μοντά滨.
Καλό ταξίδι