Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν χρόνια να αναδειχθούν στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας και δεν τα καταφέρνουν. Πώς τα κατάφερε ο Παντελής Παντελίδης με τα τόσο απλά βίντεο που ανέβαζε στο Youtube; Ο ερασιτεχνισμός του δεν ενοχλούσε. Αντιθέτως πόρωνε περισσότερο. Είχε μουσικά κριτήρια το κοινό του; Η αλήθεια είναι πως το «γιατί ο Παντελίδης συγκεκριμένα;» δεν μπορεί να εξηγηθεί πλήρως.
Kάποιος θα έλεγε πως σε αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο η τύχη. Εγώ δεν πιστεύω τόσο στην τύχη. Ο Παντελίδης είχε απλά το απόλυτο πακέτο για τις ανάγκες της εποχής και για τις απαιτήσεις του κόσμου αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα. Όλη αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι μια τέλεια οργανωμένη στρατηγική για την προώθηση ενός καλλιτέχνη φτιαγμένη απο κάποιον μάνατζερ-ιδιοφυία.Ο Παντελίδης έφτιαξε το τέλειο brand σχεδόν καταλάθος. Για μένα ο κυριότερος λόγος που έγινε viral είναι το πώς ερμηνεύσαμε τον τρόπο με τον οποίο μας «συστήθηκε», δηλαδή τα γνωστά βιντεάκια στο YouTube.
Αυτή η έλλειψη σκηνοθεσίας και στησίματος, το πόσο ακατέργαστα και πρόχειρα τραβηγμένα ήταν, η κακή ποιότητα της εικόνας, η λίγο ξεκούρδιστη κιθάρα, όλα αυτά είναι πράγματα που αυθαίρετα ερμηνεύτηκαν σε κάποιου είδους ειλικρίνεια. Υποθέσαμε οτι είναι έτσι πρόχειρα επειδή τα ανέβασε αυθόρμητα, επειδή ένιωθε την ανάγκη να τα δει αυτή η γκόμενα που τον παράτησε. Ήταν πολύ αληθινό και δεν είχε να κάνει με το τι μουσική ακούει κανείς. Σεβόσουν το γεγονός ότι βλέπεις έναν τύπο να πονάει και να μη φοβάται να δείξει οτι είναι «πιο ευάλωτη απο ποτέ». Τα πράγματα, όμως, δεν συνέβησαν ακριβώς έτσι. Ναι, σίγουρα έχουν γραφτεί για κάποια γυναίκα αλλά σίγουρα δεν ανέβηκαν γι’ αυτή. Άλλωστε τα τραγούδια δεν μιλούν για την ίδια κατάσταση, ούτε φαίνεται να έχουν γυριστεί την ίδια μέρα. Ο λόγος που ανέβηκαν τα βίντεο ήταν επειδή ο Παντελής ήθελε με αυτό τον τρόπο να κατοχυρώσει τα τραγούδια του, μιας και είχε ξεκινήσει να κάνει live σε συνοικιακά μαγαζιά. Του το είχε προτείνει ένας φίλος του. Γύρισε τα βίντεο κι ο φίλος του τα ανέβασε στο ΥοuTube. Γι’ αυτό και δεν τον ένοιαξε ιδιαίτερα να «προσέξει» τα βίντεο. Δεν χρειαζόταν – συγγνώμη αν σκότωσα εντελώς τον ρομαντισμό. H κρίση έχει επηρεάσει ψυχολογικά τον Έλληνα και αποδεδειγμένα πλέον η Ελλάδα είναι ένα κράτος σε σύγχυση. Σε τέτοιες φάσεις, ο κόσμος χρειάζεται έναν ήρωα. Φυσικά, ο Παντελίδης δεν ήταν το είδος του ήρωα που θα μπορούσε να σώσει την χώρα από το τεράστιο χρέος της, αλλά κατάφερε κάτι εξίσου αξιοθαύμαστο: να δώσει ελπίδα. «Αφού έκατσε στον Παντελίδη, γιατί να μην κάτσει και σε μένα;». Επίσης, ο κόσμος λόγω της κατάστασης δεν βρίσκει πια relatable τους απρόσιτους σταρ που έχουμε συνηθίσει εδώ και χρόνια. Ο κόσμος δεν θέλει πια τους μετροσέξουαλ και τους στυλίστες. Μέσα σε ένα τέτοιο μουσικό καθεστώς, ο Παντελίδης έφερε την επανάσταση. Και κάπου εκεί τον ανακαλύπτω και φροντίζω να του δώσω χώρο στο blog μου. Όπως άλλωστε έχω κάνει και σε άλλους όλα αυτα τα χρόνια χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Παρα μόνο επειδή κάτι μου έλεγαν και μου λένε οι φωνές τους. Απόδειξη; Αυτό
Μας θύμισε πως τελικά πού και πού γίνονται θαύματα ακόμα κι αν όλα πάνε κατά διαόλου. Αυτό είναι τεράστιο για έναν λαό που έχει χάσει την ικανότητα του να ελπίζει. Ακόμη και για τους ανθρώπους που δεν ακούνε τέτοιου είδους μουσική, υπήρξε ένα συμπαθητικό πρόσωπο. Αυτό έγινε επειδή στο πρόσωπό του συγκεντρώθηκαν όλα τα χαρακτηριστικά του «ευάλωτου» ανθρώπου. Eπειδή η ζωή του έμοιαζε με ταινία. Αρχικά, εμφανισιακά ο Παντελίδης ήταν πολύ οικεία μορφή για τον μέσο Έλληνα. Όλοι ξέρουμε κάποιον που μοιάζει με τον Παντελίδη. Μελαχρινός, καστανά μάτια, αρρενωπός, λίγο παχουλός,έανς απλός και καθημερινός άνθρωπος. Ήταν ένα συμπαθητικό και οικείο πρόσωπο.Ενα πολύ ταπεινό -σχεδόν ντροπαλό- άτομο. Όπως αναλύσαμε παραπάνω, ο τρόπος με τον οποίο συστήθηκε βοήθησε στο να δημιουργηθεί ένας «μύθος». Ο μύθος σε εκείνη τη φάση ήταν ίσως πιο σημαντικός κι από την ίδια τη μουσική. Δεν υπήρχε περίπτωση να αναφερόταν σε συζήτηση ο Παντελίδης χωρίς να ειπωθεί και το «αυτός ο τύπος που τον παράτησε η γκόμενα κι ανέβασε τα τραγούδια». Η επιτυχία του δεν είχε να κάνει μόνο με τη μουσική του, είχε να κάνει με κάτι πιο πανανθρώπινο. Γι’αυτό και τον αγάπησαν κι άνθρωποι που δεν ακούνε αυτή τη μουσική. Γι αυτό και τον δέχτηκαν με τις αδυναμίες του. Γιατί αναγνώρισαν τις δικές τους… στο πρόσωπό του. Γιατον Παντελή δεν ήταν εύκολο να διαχειριστεί την επιτυχία. Πόσο μάλλον την ξαφνική. Έκανε πολλα λάθη. Αλλές φορές δικά του και άλλες χρεωνόταν λάθη «συνεργατών» του. Και είναι αλήθεια. Ναί. Πολλές φορές με έβρισκε απέναντι του να του ασκώ σκληρή κριτική. Ωστόσο πάντα αναγνώριζε πώς πίσω απο αυτήν δεν υπήρχε δόλος. Δεν υπήρχε συμφέρον.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι τον Παντελίδη ο ίδιος ο κόσμος τον ανέδειξε. Είχε ήδη κοινό που τον υπεραγαπούσε πριν κλείσει κάποιο συμβόλαιο ή κάνει κάποια επαγγελματική ηχογράφηση. Ήταν απο τις ελάχιστες περιπτώσεις που το ίδιο το κοινό διάλεξε τον σταρ του. Παρ’ όλο που όλοι περνάνε γενικά δύσκολα, την επιτυχία του Παντελίδη δεν την ζήλεψαν, αλλά τη χάρηκαν πραγματικά, διότι μέσα απο τον μη σκηνοθετημένο τρόπο που συστήθηκε, γνώρισαν πρώτα έναν άνθρωπο, έναν φίλο, όχι έναν τραγουδιστή. Μας έβαλε στο σπίτι του, είδαμε το μπάνιο του, μας μίλησε για την καψούρα του και την ευαισθησία του, είδαμε τις πιτζάμες του, τη ρόμπα του και το λευκό του βαμβακερό φανελάκι. Αυτό τον άνθρωπο λοιπόν ξαφνικά τον είδαμε να εκτοξεύται στην κορυφή. Γέμιζε μαγαζιά, έβγαζε λεφτά κι έσκιζε στα τσαρτς. Μας θύμισε πως τελικά πού και πού γίνονται θαύματα ακόμα κι αν όλα πάνε κατά διαόλου. Αυτό είναι τεράστιο για έναν λαό που έχει χάσει την ικανότητά του να ελπίζει. Το πιο αξιοθαύμαστο σε όλη την ιστορία, είναι πως ο Παντελίδης -άθελά του- νίκησε το σύστημα χωρίς να χρειαστεί καν να παίξει με τους κανόνες του. Αν και, κρίνοντας απο το τέλος του, θα μπορούσε να πει κανείς πως μάλλον τελικα ήρθαν ισοπαλία.
Ο Παντελίδης πήρε εκδίκηση για κάθε παιδί της διπλανής πόρτας. Το 2016 φεύγει και πήρε μαζί του το «φαινόμενο» Παντελίδης. Κρίμα…