Εκείνη την εποχή, μετά τον Λόρενς της Αραβίας, τον Μεγιερλιγκ και τον Ντόκτορ Ζιβάγκο, ηταν στις μεγάλες του δόξες ο Ομάρ Σαρίφ. Ηταν γλυκύτατος και δεν τον είχε επηρεάσει καθόλου που ηταν το πρόσωπο της ημέρας. Είχαμε γνωριστεί στο σπίτι που παλιά άνηκε στον Τζόν Μπάριμορ, αλλα μετά ζούσε σε αυτό ο Λόρενς Χάρβευ. Πάντα θυμόταν τα χρόνια που είχε περάσει στην Αίγυπτο και ξαφνικά βρέθηκε οχι μόνο να ξέρει αλλά να είναι και φίλος με την θεία μου τη Θάλεια, την αδελφή της μητέρας μου, που ζούσε κι αυτή στην Αίγυπτο. Έπαιζαν μαζί μπρίτζ τα βράδια στο κλαμπ. Μου μίλησε για την απίθανη ομορφιά της. Ήταν πραγματικά μια καλλονή. Ειχε μάλιστα εκλεγεί Μις Κρήτη. Αυτό το γεγονός με έφερε πιο κοντά του. Συχνά πηγαίναμε στο σπίτι της Άγγελας Λάνσμπερυ, ενα παλάτι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου. Η Άγγελα είχε μόνιμα εγκαταστημένο στο σπίτι της ενα μασέρ, που σου έκανε μασάζ έξω , για να μπορείς να απολαυσεις την μαγευτική θέα. Τότε αισθανόσουν σαν ολύμπιος Θεός! Ο Ομάρ , μέσα σε όλα του, ήταν και πονόψυχος. Μια φορά είχε έρθει μια δημοσιογράφος και μας φωτογράφιζε όλη την ημέρα, απαθανατίζοντας την κάθε μας κίνηση. Ο Ομάρ τα δεχόταν όλα με καλοσύνη, χωρίς μουρμούρα και χωρίς ίχνος βεντετισμού η έστω προσποιητής δυσφορίας. Το βράδυ όταν έφυγε μου είπε:
-Τι κρίμα, έπρεπε να την κρατήσουμε απόψε μαζί μας.
-Μα αφού την κρατήσαμε για φαγητό.
-Ναι αλλά δεν είδες πόσο μελαγχολικά έφευγε;
-Τότε κακώς δεν την κράτησες. Υπάρχουν τόσες άδειες κρεβατοκάμαρες στο σπίτι.
-Μα αυτή ήταν δυστυχής γιατί ήθελε να κοιμηθεί μαζί μας….
Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κάτι τέτοιο, αλλά φαντάστηκα ότι δεν κατάλαβα καλά κι έτσι δεν προσπάθησα να το αναλύσω.
Ο Ομάρ είχε τέτοια καλοσύνη και τόσο μαλακό χαρακτήρα, που μπορούσες να τον κάνεις ότι ήθελες. Είχε περάσει πολλά στη ζωή του και δεν μπορούσε να είναι σκληρός με τους άλλους. Ίσως αυτό να ήταν και το μεγάλο του μειονέκτημα. Δεν είχε μάθει να λέει ποτέ του όχι. Όσο για τη δουλειά , πίστευε οτι το σημαντικότερο είναι να μπορείς να δουλεύεις συνέχεια. Εγω εκεί διαφωνούσα και του έλεγα οτι έπρεπε να είναι πιο εκλεκτικός και πιο δύσκολος. Δεν είχε μέτρο όμως. Τότε όλοι τον θαύμαζαν στο Χόλλυγουντ. Όταν πηγαίναμε στα πάρτι, που και αυτά ήταν μέρος της δουλειάς, έβλεπα πόσο τον εκτιμούσαν και τον καμάρωναν.. Ο Τζέιμς Μέισον , αυτός ο μεγάλος ηθοποιός με την φανταστική φωνή , αρκετά γερασμένος πια, του έκανε μεγάλα κοπλιμέντα. Κι όμως ο Ομάρ τα δεχόταν χωρίς έπαρση, σαν να παίνευαν κάποιον άλλον… Οι πόρτες ήταν όλες ανοιχτές γιαυτόν. Ότι κι αν ζητούσε θα το είχε. Ήταν όμως ολιγαρκής και καθόλου εγωιστής. Η ζωή του χαμογέλασε αλλά αυτός δεν της το ανταπέδωσε».
Το απόσπασμα είναι απο το βιβλίο της Ρίκας και η ίδια το πόσταρε μετά την είδηση του θανάτου του κορυφαίου Αιγύπτιου ηθοποιού.