Όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν κανόνες. Άλλες φορές άγραφους κι άλλες γραμμένους. Και ως γνωστόν και η δημοσιογραφία έχει κι αυτή τους δικούς της άγραφους κανόνες της ηθικής που όταν τους παραβείς περνάς σε άλλη διάσταση. Ένας από τους βασικούς κανόνες στη δημοσιογραφία είναι η επαγγελματική ευσυνειδησία και η συναδελφική αλληλεγγύη. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να γράφει ένα συνάδελφος ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ με δικές του φωτογραφίες – ντοκουμέντα, να τον παρακαλάς στη συνέχεια να στις δώσει για να τις δημοσιεύσεις στο μέσο που εργάζεσαι και αφού στις δώσει να μην κάνεις καμία αναφορά για την αποκλειστικότητα του ρεπορτάζ.Αυτό είναι αν μη τι άλλο, ανήθικο.
Και επειδή δεν έχω μάθει να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου αναφέρομαι στην εφημερίδα Espresso και στο αποκλειστικό ρεπορτάζ που δημοσίευσα στο gossip-tv για το ριφιφί στο μαγαζί του Χρήστου Χολίδη.
Φωτογραφίες ντοκουμέντα και ρεπορτάζ βαρβάτο για το πως έγινε η διάρρηξη. Το ρεπορτάζ μας έκανε πάταγο στο gossip-tv. Το «μαγαζί» μας που απο το 2009 δουλεύω και στηρίζω με όλες τις δυνάμεις μου.
Οι συνάδελφοι από τα κανάλια και τις εφημερίδες με πήραν τηλέφωνο να τους δώσω περισσότερα στοιχεία για να αναδημοσιεύσουν στα μέσα που εργάζονται. Για παράδειγμα η Τατιάνα Στεφανίδου ασχολήθηκε χθές με το θέμα και ώς όφειλε ανέφερε στον αέρα τόσο το μέσο μου όπως και το όνομά μου.
Με πήραν κι από την Espresso. Με παρακάλεσαν.Τους έδωσα το πράσινο φώς πιστεύοντας ότι θα κάνουν το αυτονόητο, ότι θα αναφέρουν το μέσον που πρώτο δημοσίευσε τις φωτογραφίες. Φωτογραφίες τις οποίες και έστειλα μέσα σε δευτερόλεπτα απο τη στιγμή του αιτήματος τους.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα την επόμενη μέρα ότι έπεξαν το θέμα και τις φωτογραφίες χωρίς να κάνουν ούτε μια αναφορά στην πηγή.
Έλεος ρε παληκάρια…
Και η μικροπρέπεια έχει τα όριά της.
Κανένας σεβασμός πλέον;
Καμία ηθική;
Τα ισοπεδώνουμε όλα στο βωμό της αναγνωσιμότητας;
Λίγο τσίπα.
Αυτές οι πρακτικές επιβεβαιώνουν πλήρως το ρηθέν ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι με @ρχίδ@ και @ρχίδι@ δημοσιογράφοι.
Ντροπή. Μόνο αυτό.