Γνώρισα τον Κιάμο μικρό παιδί. Φιλόδοξο παιδί πολύ αλλά μέτριο στη φωνή. Δεν είναι και ο Πάριος. Όμως ο Πάνος είχε διαδραστικότητα με το κοινό. Και αυτό το έχει μέχρι σήμερα. Θα μου πείτε όλοι οι διασκεδαστές σήμερα είναι φωνάρες; Όχι. Αλλά ακόμη κι αυτοί επιλέγουν τραγούδια που μένουν. Αφήνουν το αποτύπωμά τους.Εδώ λοιπόν έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Εδώ και τέσσερα χρόνια για να μην σας πώ περισσότερα η καλλιτεχνική μελάνη του Πανούλη έχει μόνο ίχνη… και ουχί τίτλους.
Αυτό που έχω αράξει στη επιτυχία μου και δημιουργώ μόνο σουξέ διμήνου-ας είναι καλά τα δυο ραδιόφωνα και μόνο που μας παίζουν-και ο κόσμος-νομίζουν οι αυλικοί του πάντα- ότι τα «τρώει» είναι τόσο ανησυχητικό. Όπως ανησυχητικό είναι ότι τον παίζουν μόνο δυο ραδιόφωνα… γιατί άραγε;
Το κακό της όλης ιστορίας είναι πως κάποιοι του χουν παραμυθιάσει το μυαλό και νομίζει πώς ότι κάνει είναι χρυσός. Για παράδειγμα το τρελοκομείο είναι ίσως το πιο τραγικό δημιούργημά του στη καριέρα του στις πίστες.
Την ίδια ώρα που το μαγαζί στο οποίο εμφανίζεται έχει πρόβλημα την Πέμπτη ενώ τις άλλες μέρες τα στημένα τραπέζια είναι όσα και τα ρεζερβέ. Αυτό απο μόνο του θα έπρεπε να του χτυπήσει καμπανάκια. Αλλά πως να γίνει αυτό όταν οι γύρω του και άσχετοι είναι και πετάνε χαρταετό;
Η πτώση έχει αρχίσει. Πάνο ξύπνα…