«Ρε Νάσο. Πώς γίνεται να έχεις τόσα πολλά μοντέλα να σε ακολουθούν στις σελίδες σου στο Facebook» μου είχε πεί κάποτε στον γάμο του φίλου μας Χρήστου Κυριαζή-συναδέλφου σήμερα της «Καθημερινής» και επι σειρά ετών στην εφημερίδα «Έθνος»-και λυθηκαμε απο τα γέλια. Ο Νίκος ήταν «γενιά μου». Όπως και ο Βασίλης Μπεσκένης που έφυγε προδομένος απο την καρδιά του λίγες εβδομάδες νωρίτερα.
Ο Νίκος πέθανε σήμερα το πρωϊ χτυπημένος απο τον καρκίνο στο στομάχι. Ήταν μόλις 47 ετών. Ένας μαχητής. Ένας δημοσιογράφος που τιμούσε την γραφή, την υπογραφή και τους ανθρώπους που εκτιμούσε. Δύσκολος… αλλά δίκαιος. Πρίν απο λίγο καιρό απέκτησε την κορη του. Την ζωή του όπως έγραψε στο Facebook. Όμως δεν πρόλαβε ούτε αυτός να την χαρεί, όπως και ο Βασίλης τον γιό του.
Τι συμβαίνει και φεύγουν όλοι; Θα σας το πώ. Η γενιά μας δεν είναι η γενιά των δημοσιογράφων που τα «πήραν χοντρά». Δεν ανήκουμε στην γενιά των βολεμένων. Ανήκουμε στην δουλειά εκείνων που τρέχουν 20 ώρες την ημέρα για να επιβιώσουν.
Όταν λοιπόν καλείσαι μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον να επιβιώσεις και με την ψυχή στο στόμα κάνεις δυο και τρείς δουλειές για να τα βγάλεις πέρα… κάποια στιγμή ΣΚΑΣ. Σε προδίδει η καρδιά σου… το άγχος σου, η πιεση… εξασθενεί ο οργανισμός σου… και σου σκάνε τα «δωράκια». Και τότε τι κάνεις; Πάλι καλείσαι να το παλέψεις γιατί έχεις ένα παιδί και πρέπει να είσαι δυνατός. Μόνο που κάποια στιγμή οι δυναμεις σου σε εγκαταλείπουν. Καρκίνος στο στομάχι. Στο ζωτικό όργανο που έχουν πρόβλημα οι περισσοτεροι δημοσιογράφοι. Οι πραγματικοί δημοσιογράφοι και όχι οι παπατζήδες.
Έχω στεναχωρηθεί πολύ… πάρα πολύ… Καλό ταξίδι Νίκο… Καλή αντάμωση