Όσοι έχουν ανατολίτικη καταγωγή και δη Ποντιακή γνωρίζουν καλά πώς για τον πρόσφυγα, η δουλειά είναι δουλειά αλλά χωρίς μουχαμπέτι ζωή δεν υπάρχει. Τι είναι το μουχαμπέτι για όσους δε γνωρίζουν; Είναι η ανάγκη που είχαν οι παλιότεροι, όταν δεν υπήρχαν ραδιόφωνα και τηλεοράσεις να διασκεδάζουν στις αυλές με κιθάρες και κεμετζέδες τραγουδώντας και χορεύοντας. Αυτός ο κόσμος «ζει» ακόμη στις καρδιές των «τεμέτερων». Των Ποντίων που η φλέβα τους οδηγεί στην παρέα. Στην ανάγκη να τραγουδήσουν όλοι μαζί και να νιώσουν ομάδα. Παρέα. Άλλωστε οι παρέες είναι αυτές που γράφουν ιστορία.
Τρανή απόδειξη των παραπάνω είναι το παράδειγμα άλλης μιας ιστορίας που ξεκίνησε πριν από ένα τρίμηνο, όταν ο Βασίλης Καρράς άκουσε τον Κώστα Ηλιού σε ένα μουχαμπέτι σε καφενείο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί λοιπόν είχαν μαζευτεί καμιά τριανταριά Πόντιοί και τραγουδούσαν . Ξαφνικά ο νεαρός τραγουδιστής ξεκίνησε να τραγουδά… ο Καρράς με το αυτί το καλό τον άκουσε του έκανε νόημα και με το στυλ του… του λέει «Πιτσιρίκο το χεις. Είσαι έτοιμος να πεινάσεις;» για να πάρει την απάντηση από τον Ηλιού «Εγώ κύριε Καρρά δε φοβάμαι την πείνα… διότι είμαι στην πείνα τόσα χρόνια».
Το «Τελικά γίναμε ένα » είναι το πρώτο μεγάλο τραγούδι των δυο σε στίχους και μουσική του Βασίλη Καρρά. Εξ όσων γνωρίζω ακολουθούν ακόμη 11 τραγούδια την παραγωγή των οποίων έχει ο κορυφαίος εν ζωή λαϊκός τραγουδιστής.
Πέραν την τεράστιας ευκαιρίας που έχει ο Ηλίου να ξεχωρίσει… γεγονός αυτονόητο, αυτό που συμπεραίνω και προκύπτει εκ του αποτελέσματος είναι πως για μια ακόμη φορά ο Καρράς αποδεικνύει ότι είναι ακομπλεξάριστος και πως δεν αφήνει φωνές να χάνονται.
Το μεγαλείο αυτής της απόφασης δεν οριοθετείται από τις μπαλάντες, τους ρυθμούς, τις οκτάβες και τα σουξέ. Αλλά από την ψυχή που καταθέτει ένας τραγουδιστής που δε του λείπει τίποτε καλλιτεχνικά και την ανάγκη που έχει να προσφέρει ανιδιοτελώς σε έναν συνάδελφό του… που απλά το χει.
Μακάρι το παράδειγμα του Βασίλη να το ακολουθήσουν κι άλλοι. Χωρίς ποσοστά στο τέλος της ημέρας.