Τον Μπάμπη Λυκούδη τον γνώρισα για πρώτη φορά το έτος 1999 στη δίκη του Παναγιώτη Κράμπη και της Σούλας Καλαθάκη, της υπόθεσης που είχε φέρει τότε στο φως η Αγγελική Νικολούλη. Ήταν η εποχή που προετοιμάζαμε την Espresso. Ένας τύπος 30 ετών, τολμηρός, απόλυτος άμεσος αλλά ποτέ υπερφίαλος. Ένιωθες όταν σου μιλούσε την σιγουριά του λόγου του αλλά και την ευστροφία του.
Από τότε είχε ξεχωρίσει και ήταν φανερό ότι ο φιλόδοξος αυτός νέος δικηγόρος θα έφτανε ψηλά. Ακολούθησαν πολλές και σημαντικές δίκες που πολλές έλαβαν δημοσιότητα-δολοφονία Μπάμπη Λαζαρίδη- και άλλες εξίσου σημαντικές που ο παμπόνηρος Κεφαλονίτης τις κράτησε μακριά από την δημοσιότητα, προκειμένου να μη θιγούν οι πελάτες του.
Έχει τον τρόπο του. Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές χαλάστηκα μαζί του πάνω στη δουλειά. Ειδικά όταν προσπαθούσα-και το παραδέχομαι- να βάλω μπροστά την προσωπική σχέση μας για να εκμαιεύσω κάτι παραπάνω για το ρεπορτάζ μου. Δεν το κατάφερα ποτέ. Εκεί. Πιστός και τρελός με το γράμμα του νόμου αλλά και τους άγραφους νόμους της πιάτσας.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, στα 44 του πλέον, συγκαταλέγεται στους κορυφαίους ποινικολόγους της χώρας. Και ειλικρινά χαίρομαι πολύ γι΄αυτόν.
Η συμμετοχή του στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου και σε άλλες πολύκροτες υποθέσεις, ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας επιτυχημένης επαγγελματικής καριέρας που χτίστηκε βήμα-βήμα και ουχί με την μέθοδο του τραμπολίνο και των τηλεοπτικών παραθύρων στα ακροατήρια όλης της χώρας.
Δυναμικός και μαχητικός δικηγόρος, αλλά ταυτόχρονα σοβαρός και μετρημένος χαίρει εκτιμήσεως στο χώρο της Δικαιοσύνης. Δεν είναι τυχαίο που ακόμη και οι ανταγωνιστές στην πιάτσα των δικηγόρων μιλούν με σεβασμό για τον Μπάμπη. Δεν είναι επίσης τυχαίο που οι «σκληροί» ποινικοί τον «έχουν ψηλά» και τον εκτιμούν.
Με πολλούς και σημαντικούς φίλους σε όλους τους χώρους είναι παράδειγμα αυτοδημιούργητου και πετυχημένου δικηγόρου που δεν χρειάζεται να προκαλέσει με την προσωπική του ζωή, ούτε να είναι από «τζάκι» για να ξεχωρίσει.
Γιατί αποφάσισα να γράψω σήμερα για το φιλαράκι μου. Διότι αισθάνθηκα ότι του αξίζουν μερικές γραμμές παραπάνω. Θέλω να τον ευχαριστήσω.
Χρωστάω πολλά στον Μπάμπη. Χρωστάω κυρίως μαθήματα προσέγγισης δύσκολων υποθέσεων. Μαθήματα «διαβάσματος» ανθρώπων και προσωπικοτήτων. Στοιχεία και εμπειρίες που με βοήθησαν και με βοηθάνε τόσα χρόνια να ισορροπώ και όχι να παλινδρομώ στο τεντωμένο σχοινί που δεν είναι άλλο από την «Δημοσιογραφία».
