Έτσι είναι αυτά παιδιά. Όταν δεν έχει κάτι άλλο να κάνεις φροντίζεις ν΄απασχολείς με την προσωπική ζωή σου. Ρε πως αλλάζουν οι άνθρωποι. Σαν τώρα θυμάμαι την Μαρία να τρώει με τον τότε σύντροφό της σε ταβέρνα στο Παλιό Φάληρο και να κοιτάει αριστερά και δεξιά με αγωνία μη την φωτογραφήσει κάποιος. Λογικό. Τότε είχε τα πάντα. Για εκείνη βεβαίως. Για τα δεδομένα της. Είχε εκπομπή… στην τηλεόραση είχε ραδιόφωνο… είχε αναγνωρισιμότητα…
Σήμερα; Τι έχει απ΄ όλα τα παραπάνω; ΤΙΠΟΤΕ. Έτσι λοιπόν αυτοκατατάχτηκε στην συμπαθή κατηγορία των τηλεπερσόνων. Τι είναι αυτή η κατηγορία; Είναι η κατηγορία των γυναικών που «πέρασαν από την τηλεόραση ακούμπησαν και πλέον δεν είναι πουθενά» οι οποίες πωλούν ότι έχουν για να κάνουν ντόρο.
Έτσι και η Μαρία. Τι κάνει τώρα; Την εποχή που όλοι μιλούν για την επόμενη χρονιά στην τηλεόραση… μετά από μια παταγώδη αποτυχία φωνάζει με το φρέσκο παπαράτσι «Είμαι κι εγώ εδώ και θέλω κι εγώ εκπομπή και θέλω να με δείτε».
Πόσο πασέ… αλλά κι από την άλλη… ότι έχει ο καθένας πουλάει… ειδικά όταν ζει τόσα χρόνια σε έναν μικρόκοσμο πασπαλισμένο από χρυσόσκονη και δηθενιά.