Το έχουμε γράψει και θα συνεχίσουμε να γράφουμε…για την απώλεια. Μόνο αν κάποιος την ζήσει… την καταλαβαίνει. Και πέρα απο όλα τα άλλα, το γεγονός δηλαδή πώς ο Παντελίδης ήταν τραγουδιστής, μεγάλη φίρμα, καλλιτέχνης με προοπτική, κεφάλαιο στην Ελληνική μουσική, δημιουργός, για τους δικούς του ανθρώπους δεν ήταν τίποτε περισσοτερο απο ένα παιδί. Κι αυτό το παιδί δυστυχώς για τον ίδιο το έβγαζε και στην δουλειά του και στην προσωπική ζωή του με αποτέλεσμα κάποιοι να τον γλεντάνε και κάποιοι να τον θεωρούν θύμα.
Για τους γονείς του… ήταν απλά ο Παντέλος τους. Με τις στεναχώριες του και με τις χαρές του. Με τον πατέρα του είχε μια πολύ καλή σχέση. Όχι το δέσιμο που είχε με την μάνα του. Υπήρχε ωστόσο σχέση αγάπης σεβασμού. Ένα αντριλίκι. Ο Στάυρος δεν μιλούσε πολύ. Όταν όμως το έκανε έχαιρε σεβασμού και απο τους τρείς γιούς του. Είναι αυτός ο πατέρας που προχθές, όταν η Αθηνά επέστρεψε στο σπίτι με τα προσωπικά αντικείμενα του παιδιού της απο το αυτοκίνητο, έσπασε. Λύγισε. Κράτησε το κομποσκοίνι με τον σταυρό του γιού του και ξέσπασε σε κλάματα.
Δεν μάθαμε περισσοτερα. Μόνο πώς απο εκείνη την μέρα δεν το αφήνει απο τα χέρια του. Ίσως έτσι να νιώθει πώς επικοινωνει με το παιδί του.
Δύσκολες στιγμές…