Σε αύτη την Ελλάδα ζούμε. Σε μια Ελλάδα που θέλουμε να λέμε ότι είμαστε προοδευτικοί αποδεχόμενοι-ή όχι- τη διαφορετικότητα… και δυστυχώς την ίδια στιγμή δεν δίνουμε χώρο και ρίχνουμε στο πυρ το εξώτερο όλους όσοι έχουν τη δύναμη και το σθένος να πουν την δική τους αλήθεια. Υποκρισία… δηθενια… χυδαιότητα.
Συμφωνώ τόσο πολύ με το στάτους του συγκεκριμένου τραγουδιστή. Και όχι διότι τον γνωρίζω χρόνια και ξέρω τον τρόπο σκέψης του αλλά γιατί επί της ουσίας έχει δίκιο. Κάποτε αυτός ο θεσμός ήταν το πάντρεμα όλων των λαών. Της διαφορετικής κουλτούρας τους. Πλέον έχει γίνει σκαλοπατάκι για μεροκάματα στις χώρες όλων εκείνων που συμμετέχουν. Σαν τώρα θυμάμαι την Παπαρίζου το 2004-5 να έρχεται πρώτη και να κλείνει το καλοκαίρι μεροκάματα στον Παπαθεοχάρη.
Τα τραγούδια είναι πάνω κάτω τα ίδια και μέσα από το πανηγυράκι κατάφεραν κοινότητες ανθρώπων που ενδεχομένως να έχουν βιώσει τον ρατσισμό εξαιτίας της διαφορετικότητάς τους να περάσουν τα μηνύματα τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το έγραφα και πέρυσι το γράφω και τώρα. Αυτό το «πράμα» που κέρδισε πέρυσι τον διαγωνισμό, ως εικόνα μόνο λύπηση μου έφερε αλλά και πολλές απορίες και προβληματισμούς για το πώς θα εξηγούσα στο παιδί μου… τι είναι «αυτό που βλέπει».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Γιώργος Γιασεμής ο οποίος γράφει: «Αυτό που πρέπει να τραγουδάμε στην Eurovision αγγλικά , και τραγούδια που δεν έχουν καμιά σχέση με την κουλτούρα μας , ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω . Τώρα για τα… Γυναικεία μούσια … Να μην πω τίποτα».
