Εγώ ξέρω καλά ποιος είσαι… εσύ ξέρεις που πάς; Και καλά εσύ. Είσαι καμένος. Τα παιδιά σε τι σου φταίνε; Και ποιος πολύτιμος νους σε επέλεξε ρε λίγδα; Τράβα σε κάνα καμαρίνι να γλύψεις κάνα άπλυτο κώλο μήπως και βρεις κανα 50άρικο για να το παίξεις κονιόρδος… τράβα σε κάνα τηλεοπτικό σταθμό να ζητήσεις 300 ευρώ το μήνα για να βγαίνεις σε εκπομπές και να χαλάς την πιάτσα και μετά έλα να μου μιλήσεις… Τράβα στο αεροδρόμιο να παραλάβεις την κουμπάρα και την κουνιάδα της τραγουδίστριας που γλύφεις και αργά τη νύχτα βγάλει και δυο εισιτήρια για τον μέτρ με την πρωινή πτήση για Θεσσαλονίκη.
αλλά τα ψωμιά σου τελειώνουν… Ήδη έχεις φάει το μεγάλο άκυρο από τον πρίγκιπα της νύχτας… και έρχονται κι άλλα.
Πάντα ήσουν καταφερτζής, χωσιάρης, μεγεθυμένος με φακό για να δείχνεις δημοσιογραφικό μεγαλείο αγορασμένο από τη Σχολή Δημοσίων Σχέσεων Επαγγέλματος. Και πάντα είχες τον τρόπο να χώνεις τις αδυναμίες σου κάτω από το χαλάκι των παρουσιαστριών που έγλυφες. Το ίδιο χαλάκι που γονάτιζες προσκυνώντας στη διαδρομή της καριέρας σου. Είχα πάψει να εκπλήσσομαι για εσένα μετά από τόσα ανορθόγραφα , ασύντακτα, ακαταλαβίστικα άρθρα που έβλεπα. Η έκπληξή μου είχε εξαντληθεί.
Τα έβλεπα όλα φυσιολογικά μετά από τόσα χρόνια. Η απόλυτη εξοικείωση. Όταν ξαφνικά η έκπληξη ξαναστάθηκε στα πόδια της ακούγοντας ότι έγινες καθηγητής δημοσιογραφικής σχολής. Εσύ καθηγητής! Υποθέτω στο τμήμα Καλλιεργημένης Αμάθειας. Κρίμα τα παιδιά, κρίμα τα λεφτά των γονιών, κρίμα και το επάγγελμα.