Έχω γράψει εδώ και καιρό πώς μ΄ενδιαφέρουν ιστορίες νέων παιδιών που κινούνται στις παρυφές αυτού που λένε κάποιοι Star System αλλά απέχουν ως φιλοσοφία και ώς ζωή από τους φελλούς και τα σκατά. Άνθρωποι καθημερινοί με αγωγή που μπορεί η ζωή να τους έφερε τύχη. Άλλους που το παλεύουν. Ζωντανά παραδείγματα…πέρα απο ταμπέλες. Όπως οι περισσότεροι ενδεχομένως βάζουμε σε κορίτσια που έχουν κάνει για παράδειγμα προκλητική φωτογράφηση. ΟΚ. Υπάρχουν κάποιες που είναι βίζιτες και χρησιμοποιούν τα περιοδικά για ν΄ανεβάσουν την ταρίφα. Υπάρχουν και άλλες όμως που πίσω από το κορμί και την πρόκληση κρύβουν μια ιστορία ζωής με τεράστιο ενδιαφέρον. Όπως αυτή την Κέλλυς Καϊμάκη. Ζήτησα από αυτό το κορίτσι να περιγράψει την ζωή της. Και τι μου είπε;
«Όταν σου ζητηθεί να γράψεις λίγα λόγια για τον εαυτό σου ακούγεται σαν παιχνιδάκι αλλά πιστέψτε με δεν είναι …ειδικά όταν ισορροπείς μια ζωή ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό …ανάμεσα στη δική σου αλήθεια και την αλήθεια των άλλων …και να που φτάνει κάποτε η στιγμή να σου πει κάποιος, στην προκειμένη το φιλαράκι μου ο Νάσος…«ποια είσαι ρε Κέλλυ. Κι αυτό το «Καϊμάκη» για επίθετο δικό σου ή καλλιτεχνικό ψευδώνυμο;». Το επίθετο είναι δικό μου αλήθεια και ουδεμία πρόθεση δεν είχα να το «παίξω» η γλυκιά version της Φαρμάκη…
ΟΚ λοιπόν γεννήθηκα στο Βόλο ένα Σάββατο πρωί, από την παιδική μου ηλικία κρατάω τα παιχνίδια στις γειτονιές κι ότι ήμουν αγοροκόριστο… προστάτης των αδικημένων παιδιών την ώρα που κάποια άλλα μεγαλύτερα μας έκαναν «ντου» από άλλες γειτονιές και μας έκλεβαν τα εικοσάρικα… και μετά δεν μας έμενε τίποτα ούτε για δρακουλίνια, ούτε για γκοφρέτες! Κάπως έτσι άρχισα να γράφω να πρώτα μου συνθήματα στους τοίχους, χαζά στιχάκια κατά της βίας κι έμαθα πως πρέπει να είσαι δυνατή για να επιβιώσεις… ακόμη και σε μία μικρή γειτονία της επαρχίας. Για τέτοιους χαζούς λόγους κι άλλοτε για πιο σημαντικότερους έπρεπε να υποδυθώ τη δυνατή… να σου και ο πρώτος μου ρόλος «Κέλλυ η δυνατή»… μετά ακολούθησαν κι άλλοι ρόλοι είτε θεατρικοί είτε τηλεοπτικοί… γιατί όσο κι αν προσπαθούσα να ξεφύγω από τη μοίρα μου όλο και πιο κοντά της πήγαινα.
«Θεατρίνα εγώ; …ποτέ», έλεγα κάθε φορά που κάποιος μου έλεγε «αχ τι πλάκα που έχεις, εσύ θα έπρεπε να γίνεις ηθοποιός»! Αλλά ποτέ μη λες ποτέ και κάπως έτσι και χωρίς πολλή σκέψη έφυγα λίγο μετά το λύκειο για την Αγγλία, χωρίς μεγάλα όνειρα όπως τ’ άλλα παιδιά της ηλικίας μου… εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να δω κι άλλες γειτονιές πέρα από τη δική μου… και είδα!
Σπούδασα υποκριτική κι αμέσως μετά δημοσιογραφία… κάτι δηλαδή ανάμεσα στο χειροπιαστό και το άπιαστο, έκανα ρεπορτάζ στην Camden, μόνη τα βράδια ανάμεσα στους άστεγους και τους μεθυσμένους… φοβερό αλλά η περιέργεια μου να γνωρίσω τον κόσμο δεν μου άφηνε το περιθώριο να φοβηθώ τότε. Ένιωθα σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων (παρεμπιπτόντως πιστεύω και στα θαύματα)… γιατί μόνο από θαύμα θα μπορούσα να βρεθώ εγώ (το κορίτσι απ’ το πουθενά) να δουλεύω για έναν απ’ τους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς στον κόσμο, το BBC. Ειλικρινά ωραία εμπειρία κι ακόμη πιο σημαντική η γνώση πως υπάρχουν και τόποι σ’ αυτόν τον πλανήτη που και χωρίς ρουσφέτι μπορείς να περάσεις μια πόρτα!
Κι έχοντας δει πολλές γειτονιές κι έχοντας περάσει κι από αρκετές πόρτες πότε με τη δικαιολογία του ρεπορτάζ και πότε με την ιδιότητα του ηθοποιού, βρέθηκα μια μέρα στο Περού χάρη σε μία ανακοίνωση για εθελοντική εργασία… χωρίς σικάτα ρούχα λοιπόν και χωρίς make up είχα βρεθεί σε πολύ διαφορετικές γειτονιές από ’κείνες που γνώριζα μέχρι τότε. Η επόμενη μου στάση ήταν η Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων …πανζουρλισμός, χλιδή, μεγαλεία κι εγώ άγνωστη μεταξύ αγνώστων να τρέχω από casting σε casting… όλα ήταν δύσκολα αλλά είπα θα μείνω κι ας μου βγει και σε κακό. Έπαιξα ρόλους που γούσταρα κι άλλους για τα φράγκα, ένιωσα χαρά αλλά μεγάλη λύπη, τα απλά συνθήματα των τοίχων της παιδικής ηλικίας έγιναν σενάρια, πότε μεταφυσικά όπως στη σειρά του Αnt1 «’Ιστορίες από την απέναντι όχθη» και πότε κωμικά σαν το «Για μια χούφτα Ευρώ» που γράφω τώρα… από το κάτι στο τίποτα κι από το τίποτα στο κάτι έμαθα να ισορροπώ.
Ίσως τελικά ρε Νάσο να είμαι αυτό πιο πολύ απ’ όλα «μία ανισόρροπη που έχει βρει τον τρόπο να ισορροπεί και που θα ψάχνει γειτονιές για πάντα».