Ένας θάνατος… πολλές λεζάντες και μια μάνα που αργοσβήνει… Αυτή είναι η αλήθεια… και φαίνεται… Δεν αμφισβητείται… δεν χαλκεύεται… Έχει κανείς-απο εσάς που με διαβάζετε καθημερινά-περάσει το τελευταίο διάστημα απο το καφέ της οικογένειας Παντελίδη στη Νέα Ιωνία; Έχει κανείς δει απο κοντά την Αθηνά; Την γυναίκα που έσπευσε μετά τον θάνατο του Παντελή να αλλάξει όλο το στέκι του γιού της προκειμένου να τον έχει «εκεί» και να νιώθει πώς είναι κοντά του; Έχει μιλήσει κανείς με αυτη την μάνα; Που μπορεί να δείχνει βράχος, αλλά μετά απο δέκα λεπτά κουβέντας η δυνατή φωνή σπάει και ξεσπά σε κλάματα; Ναι ρε μάγκες. Αυτή είναι η αλήθεια.
Η γυναίκα έχει χάσει την ενέργειά της. Πιστέψτε με. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα απο το να χάνει ένας γονιός το παιδί του. Το χω γράψει και στο παρελθόν. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει…ο γονιός… σταματάει να ζεί. Απλά αναπνέει.Μοιράζομαι μαζί σας κάτι μετά απο σκέψη. Μοιράζομαι εικόνες και παραστάσεις απο μια οικογένεια που δεν έχασε μόνο τον τροφοδότη λογαριασμό της, όπως κάποιοι λένε στη νύχτα. Δεν έχασε την φίρμα της Ελλάδας ή της γειτονιάς. Δεν έχασε τον φάκελο κάθε βδομάδα. Έχασε την ζωή της. Έχασε τον άνθρωπο που αποτελούσε την έμπνευση και την χαρά τους. Έχασε ένα παιδί στην καλύτερη ηλικία του. Στην πιο δημιουργική.
Κανεις δεν λέει πώς μέρος της ευθύνης δεν ανήκε στον ίδιο. Στις επιλογές του. Στις παρέες τους. Σε αυτούς που τον «γλεντούσαν» ειδικά το τελευταίο εξάμηνο. Αλλά προσεγγίζοντας όσα έχουν συμβεί μετά το περιστατικό καταλήγω στο συμπέρασμα πώς ο θάνατος του Παντελή δεν πλήγωσε τελικά, «τους φίλους» και τις «φίλες του». Και αναφέρομαι σε αυτούς που έβγαιναν απο την πρώτη μέρα και έκλαιγαν με κροκοδείλια δάκρυα και μετά απο δέκα μέρες παρακαλούσαν δημοσιογράφους να τους ξαναπαίξουν για να γίνουν γνωστοί. Είναι οι ίδιοι παπατζήδες που οκτώ μηνες μετά διασκεδάζουν στα πρώτα τραπέζια… σα να μην συμβαίνει τίποτε… και δεν έχουν πάει ΠΟΤΕ στο σπίτι της οικογένειας να αποτίσουν φόρο μνήμης και τιμής στους γονείς του Παντελή. Καλά. Δεν θα μιλήσω για τους «κολλητούς» καλλιτέχνες του νεκρού.
Αυτά τα αφήνω να τα πεί η μάνα… η οποία δεν θα αργήσει να μιλήσει.
Βεβαίως υπάρχουν και οι «φίλες» του… οι οποίες έζησαν τον θάνατό του και δεν σταματούν, ειδικά το τελευταίο διάστημα να κάνουν λεζάντες. Δεν έχουν αφήσει στέκι για στέκι που να μην «σκάσουν» εντυπωσιακές με νύχι κάγκελο και μαλλί κομμωτήριου. Θα μου πείτε η ζωή συνεχίζεται. Συμφωνώ. Αλλά πέρα απο τις αποζημιώσεις, τα δικαστήρια, την αλήθεια και την δικαίωση που έρχεται…ανθρώπινα και μόνο θέλω να θέσω ένα ρητορικό ερώτημα.
«Μίνα. Φρόσω. Έχετε πάρει ένα τηλέφωνο στην Μάνα να πείτε συλλυπητηρια;». Σας απαντώ εγώ. ΟΧΙ.
Κι αυτό απο μόνο του σε συνδιασμό με τις προκλητικές ψηφιακές καταθέσεις (post) αλλά και τις εξόδους σας προκαλεί τον κόσμο. Δεν είναι τα ρεπορτάζ που προκαλούν το περι δικαίου αίσθημα… Είναι αυτές οι συμπεριφορές που εξοργίζουν…