H δολοφονία της μικρής Άννυς έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο. Πραγματικά τέτοιες φρικιαστικές λεπτομέρειες δεν έχουμε ξανακούσει στην Ελλάδα. Η τουλάχιστον δεν έχουν ξαναβγεί στο φως.Η κοινή γνώμη έξαλλη θέλει την παραδειγματική τιμωρία του. Χιλιάδες οι αναρτήσεις στα social media που δείχνουν την αηδία που νιώθουν για τον πατέρα ΤΕΡΑΣ. Πολλοί μάλιστα αναπολούν και τη θανατική ποινή και τονίζουν πως θα έπρεπε να επανέλθει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Όμως στις μέρες μας υπάρχει μόνο η φυλακή… και ξέρετε κάτι, εσείς αλλά και εμείς, που θέλουμε να πληρώσει με τον χειρότερο τρόπο αυτό το κάθαρμα; Υπάρχουν άλλοι που θα του δώσουν αυτό που του αξίζει. Θα σας θυμίσω απλά κάτι για να δείτε πως και τα σίδερα-ειδικά εκείνοι που βρίσκονται πίσω από αυτά- έχουν τους δικούς τους νόμους!
Στις 31 Δεκεμβρίου του 1993 ένα έγκλημα που έγινε στην Ερμιόνη συγκλόνισε την Ελλάδα. Ο 6χρονος γιος του Μανώλη και της Γεωργίας Δουρή, βρέθηκε νεκρός και κακοποιημένος σεξουαλικά…. Ακολούθησαν σκηνές τραγωδίας. Ο πατέρας θρηνούσε σπαρακτικά για το χαμό του παιδιού του και ορκιζόταν να εκδικηθεί το φονιά. Στα μάτια της κοινωνίας, που παρακολουθούσε σοκαρισμένη τις εξελίξεις, ο Δουρής ήταν ο χαροκαμένος πατέρας. Σύντομα όμως έγινε η μεγάλη ανατροπή. Ο Μανώλης Δουρής συνελήφθη και ομολόγησε το έγκλημά του….
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η καταδικαστική απόφαση, άρχισαν οι αντιδράσεις των κρατούμενων…. Κατά τη μεταγωγή του, ο Δουρής ξυλοκοπήθηκε από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Όταν κατέβηκε από την κλούβα το πρόσωπο του ήταν αλλοιωμένο.
Στη διαδρομή κακοποιήθηκε, βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε από τους βαρυποινίτες που τήρησαν τον άγραφο νόμο της φυλακής, σύμφωνα με τον οποίο οι παιδοκτόνοι δεν συγχωρούνται. Η κακοποίηση του συνεχίστηκε και μέσα στη φυλακή….
Στις 24 Φεβρουαρίου του 1996 σχεδόν δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του γιού του, ο Μανώλης Δουρής έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στο κελί στις φυλακές της Τρίπολης. Οι φύλακες τον βρήκαν κρεμασμένο με το καλώδιο της τηλεόρασης….
Σας θυμίζει κάτι η ιστορία; Μήπως σας θυμίζει όσα έλεγε η μάνα και ο πατέρας της άτυχης μικρής στα κανάλια και στις εφημερίδες;
Δεν ξέρω σε τι ελπίζουμε ως κοινωνία και σε τι όχι. Σίγουρα η καταδίκη σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι αρκετή.
Αυτό που νιώθω… εγώ… αυτό που «βλέπω» είναι πως το ΤΕΡΑΣ δεν θα τη γλιτώσει… και θα πληρώσει το τίμημα του μοναδικού νόμου. Αυτού της φυλακής.