Η ιστορία ξεκινάει πριν κοντά τέσσερις δεκαετίες στο Αιγάλεω. Όταν η οικογένεια Χολίδη-Ποντιακής πονεμένης προσφυγικής ρίζας-φέρνει στον κόσμο τον Χρηστάκο. Το τρίτο παιδί της οικογένειας. Ένα παιδί μεγαλόσωμο από μικρό… που είχε καψούρα με τρία πράγματα. Τα γρήγορα αυτοκίνητα το μπάσκετ και το τραγούδι. Η εφηβεία τον βρίσκει να παίζει μπάσκετ να μεταγράφεται στο Αιγάλεω για λίγο διάστημα στον ΠΑΟΚ και κατόπιν στις πίστες.
Ο Χρήστος είναι πλέον 1 μέτρο και 95 εκατοστά… αλλά η τρέλα του είναι το τραγούδι. Ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη και σε λίγα χρόνια τον ανακαλύπτουν στην Αθήνα. Επενδύουν στην αρχή διάφοροι τύποι, τον γεμίζουν υποσχέσεις φρούδες ελπίδες και στο τέλος αδιέξοδα.
Αλλά ο Χρήστος δε μασάει. Έχει μάθει να πολεμάει. Και αυτό κάνει. Επιμένει παρά τα άκυρα. Πληρώνει τα λάθη του. «Έπαθε και έμαθε». Εκεί του κάνω κι εγώ την πιο σκληρή κριτική. Γιατί τη μαλακία του φερόμενου συνεργάτη δεν την πληρώνει ο συνεργάτης αλλά ο καλλιτέχνης. Πόσο μάλλον όταν αυτός έχει μάθει από μικρός να παίζει ομαδικά. Ο διπλός πλατινένιος δίσκος «Δεν συμβιβάζομαι» το 2009 τον εκτοξεύει στη δεύτερη κατηγορία.
Εκεί πλέον αρχίζει και απασχολεί. Λίγο οι σχέσεις του με αναγνωρίσιμες φάτσες του μόντελινγκ και της τηλεόρασης, λίγο το παιχνίδι στο Mega λίγο ο δρόμος που του έδειξε ο κουμπάρος μαέστρος και αδερφός του Μπάμπης Μαραγκός… λίγο το μαγικό χέρι του Κυριάκου Παπαδόπουλου και του Ηλία Φιλλίπου ανεβάζουν τον καλλιτέχνη Χολίδη ακόμη πιο ψηλά.
Εντούτοις αυτός παραμένει ταπεινός. Επενδύει τα χρήματά του και πάλι σε μια παρέα κολλητών και δημιουργεί μια αλυσίδα καταστημάτων μαζικής εστίασης. Η κρίση του ταρακουνάει για τα καλά… όμως η ομάδα βρίσκει λύσεις.
Και πλέον το 2015… σκάει κόντρα στην κρίση… στην κακή διάθεση… ακόμη και κόντρα στο ρεύμα που θέλει το καλοκαίρι οι λαϊκοί τραγουδιστές να βγάζουν ρούμπες και τσιφτετέλια να κάνει τη διαφορά με τη μπαλάντα «Έλεγα».
Τι συνέβη; Ο Χρήστος έκοψε τα βαρίδια. Δημιούργησε μια ομάδα ανθρώπων που κοιτούν το «εμείς» και όχι το «για πάρτη μου» και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια… αισθάνεται ασφαλής. Αισθάνεται αρχηγός αλλά κομμάτι μιας ομάδας. Όπως τότε. Παλιά. Όταν έπαιζε στα παρκέ με τα φιλαράκια του.
Το τρένο μπήκε στις γραμμές και η καταξίωση είναι μπροστά του. Και μπορεί αυτή την εποχή να ακουμπά την τελευταία στροφή πριν την μεγάλη λίγκα… εντούτοις ο κόσμος στα εξτρά του δείχνει ότι είναι ήδη στην κατηγορία την μεγάλη.
Ναύπλιο… Αλιβέρι… Χαλκίδα… σε 100άρια μαγαζιά και πέφτουν οι τοίχοι. Όχι. Δεν είναι μόνο ο αριθμός και η φωτογραφία που μετράει για την περιοδεία του. Είναι κάτι πιο σημαντικό. Είναι ότι ο κόσμος είναι στον αέρα από την πρώτη νότα.
Είναι αυτό που κάνει τον Χολίδη να διαφέρει. Τον κάνει διασκεδαστή. Ένα είδος καλλιτέχνη που λείπει από τις πίστες και το κοινό έχει τόσο μεγάλη ανάγκη.
Διασκεδαστή και όχι γελωτοποιό μιας κλίκας ή ενός βασιλιά. Δεν έχει ανάγκη πατερίτσες. Είναι αυτόφωτος.
