Τραγωδία. Λέξεις που γράφονται δύσκολα. Συναισθήματα οργής… αγανάκτησης και πόνος.
Πόνος για τη μάνα. Για την οικογένειά που αφήνει πίσω ο Βαγγέλης.
Τραγωδία. Και μπορεί σήμερα όλοι ν΄ ασχολούνται με το νομικό κενό που υπάρχει, σε περιπτώσεις αυτοχειρίας, ωστόσο το συναίσθημα από την μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη είναι ένα. Να μην κλείσει ο φάκελος και ν΄ αποδοθεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Αυτό ζητάμε όλοι σήμερα. Κάνουν καλά όσοι ασχολούνται με την παιδική συναισθηματική βία.
Ίσως με τον τρόπο αυτό να καταλάβουμε πολλά για την κοινωνία των νέων ανθρώπων.
Είναι νέοι άνθρωποι που δεν έχουν τις παραστάσεις ενός 40άρη ή ενός 50άρη.
Είναι παιδιά με χιλιάδες ερεθίσματα και άλλες τόσες πληροφορίες, που πολλές φορές δεν μπορούν να διαχειριστούν.
Ωστόσο πίσω από όλα τα παραπάνω, υπάρχει μια μάνα. Μια μάνα που στο άκουσμα της είδησης ότι το παιδί της ήταν νεκρό ούρλιαξε από πόνο.
Την υποχρέωση… το βαρύ φορτίο… να κάνει την ενημέρωση είχε ο θείος του νεαρού φοιτητή Γιώργος Βιδιαδάκης.
Η τραγική μητέρα του νεκρού Βαγγέλη Γιακουμάκη, η οποία προσπαθούσε μέχρι και την τελευταία στιγμή να κρατά τη φλόγα της ελπίδας ότι το παιδί της ζει και πως θα βρεθεί κάποια στιγμή κατέρρευσε, σύμφωνα με πληροφορίες, μόλις της ανακοινώθηκε η τραγική είδηση. «Γιατί το παιδί μου. Γιατί θεέ μου» πρόλαβε να πει πρίν παραδοθεί στα χέρια μιας φίλης της.
Σε αυτή τη μάνα τι να πείς; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς… την ισόβια ενοχή που θα νιώθει χωρίς να φταίει αυτή η μάνα; Τον πόνο της;
Γι αυτό και μόνο τον λόγο η δικαιοσύνη οφείλει να ενεργήσει γρήγορα. Και να στείλει στο εδώλιο τους ηθικούς αυτουργούς του θανάτου του Βαγγέλη.
Γιατί υπάρχουν και ζούν ανάμεσά μας