Μπορώ να καταλάβω τον αντρικό εγωισμό. Πόσο μάλλον όταν αυτός είναι πληγωμένος. Ωστόσο αυτό που δεν μπορώ να αποδεχτώ είναι τον λόγο που ο Λιάκος συνεχίζει και καίγεται με το θέμα που έχει καταντήσει σούπα.
Και για να είμαστε σωστοί και ειλικρινείς απέναντι στο κοινό που μας διαβάζει το θέμα με τον χωρισμό του Βρεττού και της Αραβανή δεν είναι καν ο χωρισμός. Αλλά η διάλυση μιας φιλίας 18 ετών πίσω από την απόφαση της μοντέλας να προχωρήσει την ζωή της με γιο έλληνα πλοιοκτήτη. Οι μυημένοι γνωρίζουν.
Αυτό αν με ρωτάτε είναι το θέμα. Ούτε τα κλάματα της μοντέλας λίγο καιρό πριν στην αγκαλιά γνωστού λίγδα, όταν πληροφορήθηκε ότι ο πρώην της απέκτησε παιδί. Ούτε αυτό είναι επίσης το θέμα.
Από την άλλη βεβαίως αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω με τον Λιάκο είναι η εμμονή του… ο εθισμός του με την πρόσκαιρη δημοσιότητα που του δίνει ο χωρισμός σούπα.
Δεν υπάρχει κανείς δίπλα του να τον ξυπνήσει. Να του πεί «Ρε… γελάνε και οι πέτρες που μιλάς; Και κερατάς και μάλιστα δηλωμένος ρε τι έπαθε ο καημένος.»
Και αν στην τελική δεν ακούει κανέναν ο τραγουδιστής και έχει επιλέξει αυτόν τον δρόμο είναι δικαίωμά του. Απλά μη μας βγεί σε λίγο καιρό με μπαλάντα «Με άφησες Αραβανή και έμεινα μόνος μου να τρώω ραβανί» διότι τότε θα πέσουν και τα τσιμέντα… απο τα γέλια. Όπως φτηνά έκανε και η Παπαδοπούλου με νέο τραγούδι μετά την συμμετοχή της στο Dancing. Τόσο πασέ όλο αυτό.
Εκτός και αν η μοντέλα έχει αποφασίσει να επισημοποιήσει οσονούπω τη νέα σχέση της και ο Λιάκος προσπαθεί να προλάβει καταστάσεις και να «τραφεί»-μάταια- χρησιμοποιώντας την τηλεμηχανή. Μια τηλεμηχανή ωστόσο που περιπτώσεις όπως αυτές τις αλέθει με μεγάλη άνεση.