Το ενδιαφέρον μου για την συγκεκριμένη υπόθεση μετράει πολλά χρόνια. Σχεδόν απο τότε που ξεκίνησε η Νανά την μάχη με τον εαυτό της, τον καθρέφτη της, το ιδανικό που είχε στο μυαλό της. Σε αυτη τη σκοτεινή μάχη είχε για τακτά χρονικά διαστήματα συμμάχους αλλά και εχθρούς. Όπου εχθροί όλοι εκείνοι που την έκριναν χυδαία… ακόμη κι εκείνοι που λόγω της εικόνας της… την απέλυσαν απο δουλειές ή δεν την πήραν ποτέ.
Το ζητούμενο αυτές τις ώρες είναι ένα. Η Νανά να ζήσει. Η κατάσταση της είναι πολύ σοβαρή. Δεν έχει διαφύγει τον κίνδυνο και παλεύει κάθε λεπτό με τον θάνατο.
Σύμφωνα με τον αδερφό της η νύχτα που έρχεται θα είναι πολύ κρίσιμη και δύσκολη. Ευχόμαστε όλοι να τα καταφέρει διότι πολύ απλά την χρειαζόμαστε δίπλα μας. Εγώ τουλάχιστον.
Υ.Γ Και κάτι τελευταίο. Με αφορμή της περιπέτεια της δημοσιόγραφου αποκαλύφθηκε για μια ακόμη φορά η ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας και τα τεράστια προβλήματα που έχουν οι ήρωες γιατροί και νοσηλευτές με την έλλειψη των κρεβατιών σε εντατικές μονάδες.
Και μετά θέλουμε να λέμε πώς είμαστε Ευρωπαιοι. Μήπως τελικά δεν θα γίνουμε ποτέ Ευρωπαίοι διότι αυτοί που μας διοικούν όποιοι κι αν είναι έχουν ως διαρκή σκέψη μόνο την πάρτη τους και είναι αποδεδειγμένα και μόνο…Ευρω-πεοι;