Δεν έχω σκοπό να επεκταθώ πολύ με το συγκεκριμένο θέμα, μου είναι όμως κι αδύνατο, να το περάσω έτσι… Στην Τήνο, πετάχτηκε η Γωγώ Μαστροκώστα, κάνοντας ένα σύντομο διάλειμμα απ’ τη χλιδή στη Μύκονο κι είπε να… παρελάσει από τον Ιερό Ναό της Ευαγγελιστρίας. Τώρα θα μου πείτε που είναι το πρόβλημα… Το πρόβλημα δεν είναι η ανάγκη της κάθε Γωγώς για προσευχή και πίστη. Το πρόβλημα είναι η αυτοπροβολή του καθενός, ακόμα και μπροστά σε έναν τόσο ιερό χώρο. Μπορώ να καταλάβω την ταλαιπωρία με την υγεία της στο παρελθόν και όσα πέρασε. Μπορώ να καταλάβω ακόμη και την ανάγκη να πιστέψει σε κάτι υπέρτατο. Ωστόσο αυτό που είδα με χάλασε πολύ.
Έβαλε τα λευκά, τα κεντητά, άφησε το μαλλί πλούσιο να ανεμίζει κι είπε να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας, κρατώντας την «τουαλέτα» μην και την πατήσει. Και σαν καλεσμένη σε δεξίωση, με τον προσωπικό της παπαράτσι από κάτω να την φωτογραφίζει, παιδεύτηκε λιγάκι, αλλά βρήκε τι να ανεβάσει τελικά στο ίνσταγκραμ, για μια ακόμη μέρα.
Αν είναι ποτέ δυνατόν… Δεν ξέρω βρε Γωγώ πόσο ευλογημένη νιώθεις κι εύχομαι από καρδιάς, να είσαι κι εσύ όπως κι όλοι μας, όμως ξεχνάς πως στα ίδια σκαλιά που εσύ φωτογραφίζεσαι, ανεβαίνοντας με στυλάκι, κάποιοι άλλοι μερόνυχτα, γονατιστοί… παρακαλάνε για ένα θαύμα, με πραγματική πίστη κι ευλάβεια, ζώντας τον προσωπικό τους δράμα .