Είδα τις εικόνες απο την κηδεία του Βασίλη σήμερα ευρισκομενος στο τηλεοπτικό πλατό της Ζήνας Κουτσελίνη. Βλέπετε είχα κλειδώσει την ημερομηνία εδώ και 2 εβδομάδες. Τότε που κανείς δεν γνώριζε τι θα ακολουθήσει. Τότε που ακόμη χάζευα το φιλαράκι μου στην Μπουσδούκου να κάνει αναλύσεις επι ευρωπαϊκων θεμάτων, και διεθνούς πολιτικής και ετοιμαζόμουν να τον τρολάρω στο προφίλ του στο Facebook. «Πάλι τα ίδια ρε Μπρό» για να πάρω την απάντηση: » Για σένα είναι η ζωή… γκόσιπ αγόρι».
Δεν είχα σκοπό να γράψω τίποτε για τον Βασίλη. Ήθελα να κρατήσω τις στιγμές μας ώς πιτσιρίκια του ρεπορτάζ εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 90 για μένα. Εγώ στην ομάδα του Τριανταφυλλόπουλου κι αυτός ως «ελευθερατζης» στον «Ελευθερο Τύπο».
Υποχρεωθηκα ωστόσο προχθές να ασχοληθώ με την χυδαιότητα μιας κυρίας που είχε την αμετροέπεια και συνάμα την προστυχιά να τον κατηγορήσει για «δουλικο της Τροϊκας» πρίν ακόμα προσδιοριστεί η αιτία θανάτου του.
Δεν σας κρύβω πώς σήμερα αισθάνθηκα πολύ άσχημα που δεν ήμουν εκεί. Στην τελευταία «επαφή». Στην τελευταία του τιμή. Αισθάνθηκα κενός. Μικρός.
Μικρός που για μια ακόμη φορά παρασυρμένος απο την καλή εικόνα του επαγγελματία βρέθηκα στην τηλεόραση για να μην πουλήσω τους συναδέλφους μου στο ΣΤΑΡ που αγχώνονται καθημερινά για να βγεί η εκπομπή της Ζήνας.
Αγχώνονται ε; Άγχος. Πίεση, νεύρα, στρές… μερικά απο τα «παράσημα» της δουλειας μας. Παράσημα που δημιουργούν πολλά προβλήματα. Προβλήματα υγείας, προβλήματα επικοινωνίας, συμπεριφοράς. Προβλήματα που άλλες φορές αντιμετωπίζονται και άλλες δυστυχώς οδηγούν στον θάνατο.
Η μόνιμη παγίδα. Αυτή που πέφτουμε για να προλάβουμε. Η λακούβα που μας ταρακουνάει άσχημα. Αν καταφέρουμε και βγούμε και δεν μας πνίξει…
Δυστυχώς ο Βασίλης έφυγε απότομα. Δεν πρόλαβε να ζήσει. Να χαρεί τον γιό του Ηλία. Να βρεί την ηρεμία του. Την ισορροπία του απέναντι στην σαρκοβόρα δουλεια μας. Η Παναγιώτα η γυναίκα του, η κυρία Μαίρη η μητέρα του, ο πατέρας του ο Ηλίας… έμειναν πίσω
Ίσως αν ο Θεός καθυστερούσε λίγο την απόφαση του ο Βασίλης σήμερα να ζούσε. Πώς; Να έπαιρνε μέσα απο το παιδί του περισσοτερες ανάσες. Όπως αυτές που έχανε το τελευταίο διάστημα εξαιτίας της μεγάλης πίεσης…
Βασίλη μου αλάνι μου…Παναγιώτα σας ζητώ ΣΥΓΝΩΜΗ, για σήμερα. Δεν ήμουν εκεί. Όμως θα ερθω τις επόμενες ημέρες να σας δώ…
Και είμαι σίγουρος ότι θα με δείς απο ψηλά… και θα θυμηθείς κι εσύ…όσα περάσαμε μαζί. Την εποχή που δεν είχαμε ούτε λεφτά για καφέ αλλά χαμογελούσαμε και γεμάτοι απο ενέργεια και αισιοδοξία βλέπαμε διαφορετικά την ζωή. Ήσουν σημαντικός φίλος για μένα. Και σημαντικός άνθρωπος.
Τώρα θα μου πείς… «Γιατί τα γράφεις όλα αυτά ρε Νάσο»… για να σου απαντήσω… «Για να τα δει ο γιός σου κάποια στιγμή στο μέλλον και να καταλάβει πόσο σημαντικός ήσουν όχι μόνο για εκείνον αλλά και για όλους εμάς».
Καλή αντάμωση αλάνι μου!