Είναι σημαντικό οι καλλιτέχνες να κάνουν βήματα μπροστά. Είναι όμως εξίσου σημαντικό να καταβάλουν τις υποχρεώσεις τους. Να πληρώνουν για τα κομμάτια, τα δημιουργήματα που τους ανέδειξαν. Διότι χωρίς αυτά δεν θα ήταν πουθενά.
Και μπορεί για κάποιους η κρίση να είναι στο πετσί τους, για κάποιους άλλους όμως τα χρήματα ρέεουν και μάλιστα με την σέσουλα. Και όταν μαθαίνω για παράδειγμα ότι οι δημιουργοί έχουν να πληρωθούν για την παραγωγή και τα κομμάτια δυο και τρία και τέσσερα χρόνια… εντάξει. Μου γυρνάει το μυαλό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του Κωνσταντίνου Αργυρού. Σύμφωνα με απόλυτα διασταυρωμένες πηγές ο καλλιτέχνης έχει μια πολύ σημαντική εκρεμμότητα τόσο με τον Γιώργο Θεοφάνους αλλά και με το δίδυμο των επιτυχιών Φιλίππου-Παπαδόπουλο.
Τα ποσά είναι μεγάλα και όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνουν. Αφήστε δε που η συμπεριφορά αυτή δείχνει για μια ακόμη φορά την έλλειψη σεβασμού των καλλιτεχνών απέναντι στους δημιουργούς… οι οποίοι είναι μονίμως στην απέξω… πληρώνονται μόνο απο την ΑΕΠΙ, με τεράστιο φόρο πάντα και στο τέλος μένουν με το ακουστικό στο χέρι αφού ο καλλιτέχνης δεν έχει χρόνο για να μιλήσει.
Δεν θα αναφερθώ βεβαίως στα εξτρά στο εξωτερικό, Τουρκίες, Αμερικές και Αυστραλίες, που κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει πεί σε έναν συνθέτη ή στιχουργό, «πάρε την γυναίκα σου και έλα μαζί. Σου κάνω δώρο το ταξίδι». Προτμούν τα υποζυγια και τις γκόμενες μωρέ για να βγάλουν γούστα.
Αλλά αυτή είναι η πιάτσα της νύχτας… κι αυτη είναι η αλήθεια. Όσο και να στεναχωριούνται κάποιοι για τρία λεπτά και μετά πάλι, να βουτούν με φόρα στην χρυσόσκονη της ματαιοδοξίας τους.