Ήταν και παραμένουν λίγοι οι πραγματικοί φίλοι του Παντελή Παντελίδη. Οι άνθρωποι που βρισκότα δίπλα του, όχι για να κερδίσουν κάτι. Απλά γιατί γούσταραν τον τραγουδιστή, την «αρβάλα» του, την ψυχή του. Και σιγά σιγά, έναν χρόνο μετά ο ένας μετά τον άλλον μιλούν. Είναι δύσκολο για όλους να πουν έστω και μια κουβέντα. Βλέπετε δεν ανήκουν στην κατηγορία «φίλοι φίδια». Είναι μάλιστα άνθρωποι καθαροί, διάφανοι με το θάρρος της γνώμης τους… με τους οποίους ερχόμουν πολλές φορές σε αντιπαράθεση όταν ο Παντελής όντας στη ζωή δεχόταν απο μένα σκληρή κριτική για λάθη του. Ένας απο αυτούς είναι και ο Αργύρης Διαβολίκης. Οι οικείοι και οι συγγενείς του Παντελή γνωρίζουν πολύ καλα ποιος είναι και πόσο κοντά ήταν στον τραγουδιστή. Ο Αργύρης γράφει λίγες ώρες πρίν το μνημόσυνο του φίλου του: «Απειροελάχιστοι άνθρωποι οι οποίοι περπάτησαν πάνω σε αυτό τον πλανήτη κέρδισαν την αιώνια ζωή… την ΑΘΑΝΑΣΙΑ. Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ήταν ένας από αυτούς που δημιουργήθηκε ένας μύθος-θρύλος γύρω τους… ο οποιος εξελίσσεται καθημερινά, σε σημείο που γίνεται πραγματικότητα. Αποτελεί ο ίδιος μια μορφή αθανασίας για την οποία μπορούμε να είμαστε σίγουροι.
Και αυτό γιατι θα ζει για πάντα μέσα στις καρδιές όλων εμάς στους οποίους χάρισε απλόχερα τη ΜΑΓΕΙΑ του.
Ήταν ένας από αυτούς που δεν πρόλαβαν να φθαρούν, να γεράσουν, να δουν το άστρο τους να δύει.
Έζησε μόνο την ακμή της ανθρώπινης και καλλιτεχνικής φύσης και όχι την βάρβαρη, καταθλιπτική, θλιβερή παρακμή.
Γι αυτό και κατάφερε να μείνει για πάντα στη μνήμη μας αναλλοίωτος από τον χρόνο… ένα παντοτινό, υπερχρονικό ΕΙΔΩΛΟ.
Ήταν ένας από τους ελάχιστους που η δόξα, ο έπαινος, η φήμη, η επιτυχία τον έκανε από καλό, καλύτερο άνθρωπο.
Και ακριβώς αυτή η γοητεία της προσωπικότητας του, το μεγαλειο της ψυχής του, η καλοσύνη του… έκανε όλους εμάς τους φίλους, γνωστούς και συνεργάτες, υπερήφανους γι αυτόν και τυχερούς που τον γνωρίσαμε.
Οικείος, προσιτός, φιλικός, γνώριμος εκατομυρίων απλών ανθρώπων άφησε τη δική του ξεχωριστή σφραγίδα… όχι μόνο στην εγχώρια μουσική βιομηχανία… αλλά και βαθιά μέσα στις ψυχές όλων μας.
Ήταν επίσης μια περίπτωση από τις ελάχιστες καλλιτεχνικές ιδιοφυΐες που με γενναιότητα και άγνοια κινδύνου… ο ίδιος αμφισβήτησε τους κανόνες του παιχνιδιού και αντιστάθηκε στο κατεστημένο, στον κανιβαλισμό, στην υποκρισία, στην εκμετάλλευση, στη μετριότητα…
Λένε ότι ο χαρακτήρας είναι σαν το δέντρο και η φήμη σαν τη σκιά του.
Η σκιά είναι αυτό που λαμβάνουμε συνήθως υπόψη.
Το δέντρο όμως είναι αυτό που υπάρχει πραγματικά.
Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Το να ζει κάποιος είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι ανάμεσά μας απλά υπάρχουν, δεν ζουν…παραδείγματα (δυστυχώς) … πολλά !!!
Ο Παντελάκος, έζησε ΧΙΛΙΕΣ ΖΩΕΣ.
Και μετά έφυγε… ακριβώς όπως ήρθε… σαν ΑΣΤΡΑΠΗ, σαν ΧΕΙΜΑΡΟΣ…σαν ΤΣΟΥΝΑΜΙ. Πολεμικός, και πρώτος…
Θυμάμαι το τελευταίο σου ζεϊμπέκικο…ήταν σαν να έλεγες στους παρευρισκόμενους αλλά και σε όλο τον κόσμο, ΚΑΜΑΡΩΣΤΕ ΜΕ, αυτό είναι το δώρο μου για σήμερα, για πάντα…
Πήρε τη θέση του στον ουρανό… ανάμεσα στα πιο φωτεινά αστέρια.
Άφησε όμως πίσω του μια πλούσια κληρονομιά για όλους εμάς… από αλλόκοσμα, μαγικά συναισθήματα που μας πλημμυρίζουν στο άκουσμα της μουσικής του…
Στο άκουσμα της σαγηνευτικής φωνής του…γλεντήσαμε την πίκρα μας και σιγοτραγουδήσαμε για την καψούρα μας…
Να ξέρεις φιλαράκο μου, ότι ακόμα αυτό κάνουμε…!!! Μαζί σου πάλι, αλλά πλέον παντού…!!!
Εις το επανιδείν bro…λείπεις αλλά, σίγουρα θα ξανασυναντηθούμε…
