Η κακή είδηση για έναν πραγματικό φίλο έναν μαχητή της ζωής έσκασε χθές το απογευμα. Δεν μπήκα στη διαδικασία να γράψω λέξη καθώς ήθελα να βρώ κάτι που είχα διαβάσει για τον Κώστα πρίν απο χρόνια και να το μοιραστώ μαζί σας. Ένα γράμμα που με άγγιξε πολύ απο έναν φίλο απο την Γερμανία. Στις λέξεις που ακολουθούν μπορεί κανείς να γνωρίσει τον Κώστα. Ακόμη και τώρα που έφυγε απο την ζωή. Και ξέρετε κάτι; Είναι αδικο ρε. Όταν φεύγουν οι άνθρωποι να αναγνωρίζεται το έργο και η διαδρομή τους. Εγώ… τον γνώρισα πρίν απο 26 χρόνια. Όταν ήμουν νεαρός ρεπόρτερ σητν εκπομπή του Τριανταφυλλοπουλου. Ήθελε με πείσμα να βγάλει μια ιστορία σοτν αέρα για ένα παιδί που μετά απο τροχαίο είχε υποστεί εγκεφαλική βλάβη. Έκανε λες και ήταν δικό του παιδί…Και τα κατάφερε. Καλό ταξίδι Κώστα…
Ο φίλος απο την Γερμανία γράφει: «Δεν έχω προαποφασίσει τί να σου γράψω, θα γράφω ότι μου έρχεται στο μυαλό, αλλά μάλλον δεν θα σχολιάσω επί το πλείστον την καριέρα σου. Θα σχολιάσω τον Κώστα Βλουτή όπως τον έχω ζήσει εγώ μέχρι τώρα και όπως ελπίζω και εύχομαι να συνεχίσω για πολύ καιρό ακόμη.
Σε γνωρίζω περισσότερο από 25 χρόνια. Τα πρώτα χρόνια που ήμουν μικρό παιδί δεν λέγαμε και πολλά. Ακόμα και τότε όμως
είχες χρόνια καριέρας πίσω σου. Ήσουν στα στιχουργικά σου ντουζένια τότε και δεν σταμάταγες να γράφεις στίχους.
Σε θυμάμαι σαν χθές μέσα στο φαρμακείο της Γιούλας στη γωνία, να απαγγέλεις στίχους στο τηλέφωνο μία μέρα που πήγα
να πάρω ασπιρίνες. Μου έκανε τόση εντύπωση που αντί για ασπιρίνες κάθισα σε μία καρέκλα και σε άκουγα.
Δεν ήξερα τότε τίποτα για τον Κώστα Βλουτή. Ήξερα απλά ότι ο Βλουτής είναι ο νεαρός με το όμορφο πρόσωπο που
περπατούσε κάπως παράξενα. Διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο. Ηξερα επίσης ότι ήταν πολύ ευγενικός μαζί μου
και όταν με έβλεπε μου έλεγε. Καλημέρα Γιωργάκη!!
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι στη γειτονιά τον ήξεραν και τον χαιρετούσαν. Εμένα δεν με χαιρετούσαν
τόσοι πολλοί άνθρωποι!! σκεφτόμουν.
Τα χρόνια πέρασαν και έφτασα σε μία ηλικία όπου πλέον είχα μάθει ποιος ήταν ο Κώστας Βλουτής. Επιπλέον είχα τη δυνατότητα να αναπτύξω πιο επικοδομητικές συζητήσεις από μία απλή καλημέρα.
Στην αρχή συζητούσαμε τα νέα μας για δύο λεπτά όταν συναντιόμασταν τυχαία στη γωνία, μετά τα δύο λεπτά έγιναν πέντε και στο τέλος διαπίστωσα πόσο πολύ ώριμη συζήτηση μπορούσαμε να κάνουμε και πρότεινα να πάμε για ένα καφέ να πούμε τα νέα μας περισσότερη ώρα.
Αυτό ήταν. Έιναι μερικοί άνθρωποι που δεν χρειάζεσαι περισσότερο από μία ματιά για να καταλάβεις αν τον συμπαθείς πολύ ή αν τον αντιπαθείς πολύ. Εσύ ανήκεις σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Την πρώτη εννοώ…
Απο εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι έχω ένα καινούριο φίλο που μπορώ να εμπιστευτώ και να με εμπιστευτεί.
Έκτοτε κάθε μέρα που περνάει η εκτίμηση και η αγάπη μου δυναμώνει όλο και περισσότερο.
Θα ήταν αδύνατο να περιγράψω όλα τα προτερήματα που βρίσκω πάνω στον Άνθρωπο Κώστα Βλουτή.
Θα περιγράψω απλά αυτά που μου κάνουν τη μεγαλύτερη εντύπωση.
Δεν ξέρω αν προσπαθείς για να το πετύχεις ή αν απλά είναι φυσικό χάρισμα, αλλά κάθε φορά που θα μιλήσω μαζί σου έστω και για ένα λεπτό, μου φεύγει όλο το άγχος, όλα τα νεύρα και πραγματικά νοιώθω ότι ξεφεύγω έστω και για λίγο από τα προβλήματά μου.
Θα μπορούσα να συζητάω ώρες μαζί σου και να μην βαριέμαι ποτέ. Μπορείς να εναλλάσσεις τις αστείες και τις σοβαρές ατάκες με τέτοιο τρόπο που στο τέλος δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω. Ειλικρινά δεν βαριέται ποτέ κανείς με σένα στην παρέα.
Στην αρχή για να είμαι ειλικρινής είχα λίγο πρόβλημα να συνηθίσω τα βλέμματα του κόσμου που αναγνώριζαν τον Κώστα Βλουτή και είχαν τα βλέμματά τους στραμμένα πάνω μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία φορά που πήγαμε για καφέ στο «Ρολόι» στην πλατεία Mέμου και έρχονταν ο κόσμος να σε χαιρετήσει. Ήταν κάπως περίεργο. Νομίζω έσπασα και ένα ποτήρι από το τρέμουλο εκείνη τη μέρα..
Θυμάμαι τη μητέρα σου τη Βασιλική, να μου λέει καμμιά φορά όταν έπαιρνα τηλέφωνο ότι είσαι πάλι μέσα και δουλεύεις.
Πρέπει κανείς να σε γνωρίσει για να καταλάβει σε τί βαθμό (υπερβολικό ίσως θα έλεγα) τελειομανής, εργασιομανής και
οργανωτικός είσαι. Ίσως να είναι ένα από τα κλειδία που έχεις κάνει τόσα πολλά πράγματα και είσαι στο
προσκήνιο διαρκώς. Όταν μία μέρα από περιέργεια σε ρώτησα να μου δείξεις μία συνηθισμένη μέρα στην ατζέντα σου, δεν
πίστευα πως μπορούν να χωρέσουν τόσα πολλά πράγματα μέσα σε μία εργάσιμη ημέρα.
Και πάνω που πίστευα ότι ήξερα πλέον τον Κώστα Βλουτή, ήρθε μία μέρα που γνώρισα από πρώτο χέρι τι αντίκρυσμα έχει η
δουλειά σου στις ζωές των ανθρώπων. Δεν θα αναφέρθω στις τηλεοπτικές εκπομπές σου αλλά σε αυτά που γίνονται πίσω από
τις κάμερες και που ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει. Θα αναφερθώ σε μία από τις πολυάριθμες εκδηλώσεις που έκανες για να βοηθήσεις
ένα παιδάκι που ύστερα από ένα ατύχημα είχε μείνει καθηλωμένο σε αναπηρική καρέκλα με σοβαρή εγκεφαλική βλάβη.
Είχα την τύχη να είμαι μαζί σου όλη τη μέρα και να μοιραστώ την αγωνία σου, τον αγώνα σου και το άγχος σου να πάνε όλα
καλά τόσο οργανωτικά όσο και πρακτικά για να μπορέσει το παιδί να ταξιδεύσει στο εξωτερικό για μία δύσκολη επέμβαση.
Όλα πήγαν τέλεια και φυσικά μετά δυσκολίας κράτησα τα δάκρυά μου όταν οι γονείς του παιδιού δεν έβρισκαν λόγια να
σε ευχαριστήσουν κοιτάζοντας σε στα μάτια με τόση αγάπη και λατρεία.
Το μεγαλύτερό σου όμως προτέρημα το άφησα για το τέλος. Μιλάω για την τεράστια ψυχή σου. Την εσωτερική σου δύναμη που πραγματικά δεν ξέρω από πού την αντλείς. Μιλάω για την ώρα που κλείνουν τα φώτα της κάμερας, που να το πω λαϊκά , ο κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του. Εκεί που είσαι εσύ και κανείς άλλος. Εσύ και ο εσωτερικός διάλογος που σε κάνει να σκέφτεσαι πως θα ήταν η ζωή σου χωρίς το πρόβλημα υγείας σου.
Εκεί που δεν έχεις τη δυνατότητα να ζητήσεις από κάποιον δεύτερο Κώστα Βλουτή να σε βοηθήσει, να σε παρηγορήσει,
να μοιραστεί τις φοβίες σου όπως εγώ για παράδειγμα έχω τη δυνατότητα να κάνω. Εκεί είσαι μόνος σου.
Και όμως αντί να τα παρατήσεις, αντέχεις. Και όχι μόνο αντέχεις αλλά έχεις τη δύναμη να συνεχίσεις την επόμενη ημέρα το μοναχικό σου αγώνα να βοηθήσεις, να προσφέρεις, να δημιουργήσεις..
Δεν σου κρύβω ότι είσαι το στήριγμά μου στο δικό μου πρόβλημα υγείας και τη μάχη που δίνω με τη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Είμαι βέβαιος πως η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική αν δεν σε είχα γνωρίσει. Σ’ευχαριστώ.
Εισαι το λαμπρό παράδειγμα για όλο τον κόσμο. Ξέρω πως η αγάπη του κόσμου δεν φτάνει να απαλύνει τα δικά σου προβλήματα.
Και ξέρω πως έχεις πάρα πολλά. Ξέρω όμως επίσης πως η πορεία της ζωής σου καλώς η κακώς, δικαίως ή αδίκως έχει γράψει τη δική της ιστορία και χαίρομαι απίστευτα που είχα τη μοναδική τύχη να σε γνωρίσω προσωπικά Κώστα Βλουτή και να διαπιστώσω το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και ένα Ανθρωπο με άλφα κεφαλαίο.
Έχω τόσα πολλά που θέλω να αναφέρω ακόμα αλλά όπως προείπα, Θα ήταν αδύνατο να τα περιγράψω όλα.
Επιγραμματικά να πω ότι μου έχει κάνει εντύπωση η υπερβολική αγάπη και φροντίδα προς τη μητέρα σου, η υπερβολική αντοχή και ανοχή που επιδικνύεις απέναντι σε μεγάλο αριθμό κακόβουλων ανθρώπων που είτε σε ζηλεύουν ή προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την φήμη σου και μόνο από ανωτερότητα και καλοσύνη δεν ανταποδίδεις τα πυρά, η απλότητά σου σαν άνθρωπος – πράγμα που οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν -, το παιδί που κρύβεις μέσα σου και μου λείπει τόσο πολύ και πολλά πολλά ακόμα».
Αυτός ήταν ο Βλουτής… για όσους δεν τον γνώριζαν…