Ξέρω ότι λείπεις στα αδέρφια και σε όλους στην οικογένειά σου. Ξέρω ρε μάγκα πώς κάθε μέρα εύχονται να ήσουν ακόμα εδώ. Αλλά εσύ ταξίδεψες. Έφυγες μακριά. Και έφυγες νωρίς…
Είναι μια πολύ περίεργη μέρα η σημερινή. Μια μέρα που γιορτάζουμε τα γενέθλια ενός νεκρού. Αντιφατικό; Λίγο τρομακτικό… άλλα έτσι είναι. Ο πόνος είναι διπλός. Κυρίως για τους συγγεννείς του Παντελή και όσων των αγάπησαν πραγματικά. Αυτών που δεν τον είδανε ποτέ ώς κινούμενο ευρώ. Ως μέσο για να ξεπληρώσουν ή να χτίσουν την καριέρα τους.
Αυτών που σήμερα έχουν κολλήσει και δεν ξέρουν… να γιορτάσουν ή να κλάψουν; Σήμερα δεν γράφω ώς δημοσιογράφος. Γράφω ως ένας απλός άνθρωπος. Ώς ένας απο όλους εκεί έξω που προφανώς και θέλουν να ενώσουν τις σκέψεις τους μαζί μου. Και να τις αποτυπώσουν σε αυτό το ψηφιακό χαρτί…
Μικρέ αν με διαβάζεις απο εκεί ψηλά θέλω να σου υποσχεθώ πώς μέχρι να ξανασυναντηθούμε ή να τα ξαναπούμε, δεν θα σε αφήσω να ξεκουραστείς. Θα είμαι εδώ για να ψάχνω την αλήθεια. Όταν αυτή βγεί… τότε θα ηρεμήσεις κι εσύ και η Αθηνά, ο Σταύρος ο Τριαντάφυλλός και ο μικρός…
Θυμάμαι σαν τώρα όταν πρίν απο δυο χρόνια γιόρτασες τα γενέθλια σου απο πίστας και όταν με είδες… ειπες απο το μικρόφωνο ότι «Μου χρωστάς πολλά».
Δεν μου χρωστάς τίποτε ρε αλάνι. Πάντα ήσουν και θα είσαι στην καρδιά μου ξεχωριστός. Ακόμη και όταν περνούσες τα όρια και με έβλεπες απέναντι σου.
Ακόμη και τότε γνωρίζοντας καλά ότι έκανες μαλακία έλεγες στα λαμόγια που σε πλησίαζαν» Καλά κάνει ο Νάσος. Αυτή είναι η δουλειά του».
Γι αυτό δεν μου χρωστάς τίποτε… Γι αυτό και είσαι ξεχωριστός και θα είσαι για πάντα στην καρδιά μου. Γι αυτό και ο κόσμος που δεν είχε την τιμή να σε γνωρίσει όπως σε γνώρισα εγώ, σε έχει μυθοποιήσει.
Γιατί ακόμη και νεκρός κατάφερες να ενώσεις γή και ουρανό…
Γιατί για σένα ο ουρανός δεν ήταν το όριο… αλλά μόνο η αρχή σου…