Και ξαφνικά προχθές το μεσημέρι κι ενώ χαλάρωνα σε καφέ της Κηφισιάς απολαμβάνοντας τον ήλιο-by the way οι μέρες αυτές είναι υπέροχες- βλέπω μπροστά μου την Αγγελική Νικολούλη.
Ντυμένη σε τόνους λευκού και μαύρου η συμπαθέστατη συνάδελφος σταμάτησε στους λουλουδάδες της περιοχής για να αγοράσει τι άλλο; Λουλούδια. Και προέβη στην αγορά μιας αγκαλιάς όμορφων τριαντάφυλλων. Την Αγγελική την γνωρίζω πολλά χρόνια και την σχέση μας την λες κατά μια έννοια και οικογενειακή. Ήμουν ο μόνος που δεν ασχολήθηκα λεπτομερώς με το διαζύγιό της, επομένως νιώθω πολύ όμορφα απέναντι της. Άλλωστε και η ίδια δε θέλει να δίνει δικαιώματα. Και δεν διστάζει με όλους όσους έχει επαφή να επικοινωνεί προσπαθώντας να προστατέψει την ιδιωτική ζωή και της όποιες επιλογές της. Αυτή την φορά όμως η διαφορά είναι πολύ μεγάλη. Η ίδια έχει βρει ξανά τον εαυτό της, χαμογελάει και είναι για όλους, τόσους για τους φίλους αλλά και τους συνεργάτες της… μια ζωντανή πηγή θετικής ενέργειας. Κάποιοι λένε ότι για όλα αυτά φταίει ένας άντρας που έχει μπει στη ζωή της… Μακάρι. Το εύχομαι. Άλλωστε είναι πολύ μικρή μανούλα και έχει μπροστά της όλη τη ζωή. Να ερωτευτεί, να δοθεί, να αφοσιωθεί. Και πιστέψτε με. Σε αυτή την δουλειά ένας σημαντικός άνθρωπος στην προσωπική μας ζωή συνιστά ένα είδος ισορροπίας. Μιας ισορροπίας απαραίτητης για να μπορούμε όλοι να αντιπαρερχόμεθα στις δυσκολίες της δουλειάς.