Συμπληρώθηκαν προχθές έξι μήνες από την δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Του ανθρώπου που έχει μείνει στο μυαλό μου, στην ψυχή μου στην καρδιά. Και εκεί θα ζεί για πάντα.
Διότι αυτά που ζήσαμε με τον «Σώκ» στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής μας με την δημοσιογραφία δε θα ξεχαστούν ποτέ. Νιώθω πολύ περίεργα. Σκέφτομαι να μοιραστώ μαζί σας λόγια ψυχής. Εικόνες παιδικής αφέλειας. Παραστάσεις αντρικής φιλίας. Εικόνες ποτισμένες με συναισθήματα. Δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Σωκράτης δεν είναι ανάμεσα μας και η μάνα του ζει τον δικό της Γολγοθά. Τι κι αν η γυναίκα του η Αδαμαντία έφερε στον κόσμο πριν 40 μέρες το δεύτερο παιδί τους. Την κόρη τους. Η Θλίψη και ο Πόνος είναι ανείπωτος. Αξεπέραστος. Και ξέρετε γιατί; Διότι η συγκεκριμένη οικογένεια ήταν πολύ δεμένη. Και ο Σωκράτης ήταν η κολώνα
τους. Ο ηγέτης και ο εμπνευστής των αδερφών του. Ο συγκαταβατικός. Δε σκοπεύω να κάνω ετεροχρονισμένα ή αναδρομικά επικήδειο. Θέλω με το κομμάτι αυτό να πω χρόνια πολλά στον γιό του Σωκράτη τον μικρό Ευθύμιο Γκιόλια (είναι το παιδί που βάφτισε ο Τριανταφυλλόπουλος που παραμένει ηχηρά απών) και στην οικογένεια του Σωκράτη καλή δύναμη. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν αυτά που νιώθω. Και μπορεί σε κάποιους να φανεί παιδικό αλλά κάθε πρωί κοιτάζω ψηλά και λέω «Καλημέρα Σωκράτη». Όπως πριν μερικά χρόνια όταν μιλούσα μαζί του στο τηλέφωνο και μου έλεγε «Ρε Νάσαρε πες μια καλημέρα πρώτα». Κι επειδή λένε οι παλιότεροι ότι αυτοί που φεύγουν νωρίς και άδικα γίνονται Άγγελοι θέλω αντί επιλόγου να μοιραστώ μαζί σας μια Μαντινάδα «Ζήτησα απ τους αγγέλους την έννοια σου να έχουν…μα…μου παν πως οι άγγελοι αγγέλους δεν προσέχουν».