Σκέφτηκα πολλές μέρες τώρα αν θα πρέπει να γράψω για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Και το έκανα όχι γιατί φοβόμουν κάτι. Αλλά για λόγους καθαρά σε σεβασμού απέναντι στο πρόσωπο, την μητέρα, την σύντροφό την σύζυγό Γωγώ.
Όχι στην tv persona Μαστροκώστα. Και αυτό είναι απολύτως ξεκαθαρισμένο στο μυαλό μου. Καπνίζω και αναρωτιέμαι. Τι είναι τελικά πιο σημαντικό. Να επιτύχεις το αποκλειστικό θέμα γράφοντας για την έκτακτη εισαγωγή της Μαστροκώστα στο νοσοκομείο για επέμβαση ή να αφήσεις στην ησυχία της την Γωγώ που συνεχίζει να μάχεται καθημερινά με την αρρώστια την κακιά; Κατέληξα στο δεύτερο. Και για να προλάβω τους εμπαθείς… μην περιμένετε να γράψω όσα γνωρίζω για το θέμα. Είναι απολύτως διακριτό μέσα μου το όριο της δημοσιογραφικής έρευνας με τον βιασμό της προσωπικής ζωής ενός ανθρώπου που το παλεύει. Η Γωγώ μπορεί στα νιάτα της να προκαλούσε. Μπορεί οι επαγγελματικές αποφάσεις της να κρίθηκαν αυστηρά … ωστόσο η Γωγώ προχώρησε την ζωή της και είναι απολύτως σεβαστό. Παρά τις αήθης υπερβολές που γράφτηκαν για την κατάστασή της εκείνη προτίμησε τα περυσινά βραβεία. Όχι για να μιλήσει για εκείνη. Αλλά για όλους όσοι εργάζονται δίπλα σε παιδιά μικρά και μεγάλα που υποφέρουν από τον καρκίνο. Και αυτό είναι μεγάλη μαγκιά. Θέλει θάρρος τόλμη και αλτρουισμό. Και για μένα η Μαστροκώστα συνιστά παράδειγμα. Μπορεί κάποιοι να με διαβάζουν και να λένε <<Τι μας λες ρε Γουμενίδη. Η πρώτη είναι ή η τελευταία;>>. Θέλω να πω σε εσάς τους κακόψυχους που μπορεί να σκεφτείτε διάφορα… ότι ούτε η πρώτη είναι ούτε η τελευταία. Είναι όμως μια μάνα που τιμά τον άντρα της, δίνει τον αγώνα της και οφείλουμε όλοι να την σεβαστούμε. Δεν την γνωρίζω. Δεν είναι φίλη μου. Ίσως γράφω κυριευμένος από το συναίσθημα καθώς πρόσφατα έχασα ένα πολύ καλό μου φίλο σε ηλικία 27 ετών. Και οργίστηκα. Είπα <<Γιατί; Γιατί αυτόν; Δεν πρόλαβε να ζήσει να χαρεί, να γευτεί, να ερωτευτεί, να μυρίσει, να απογοητευτεί. Δεν πρόλαβε να ΖΗΣΕΙ>> και απάντηση δεν πήρα. Σήμερα δεν γράφω για την Μαστροκώστα. Γράφω για όλες εκείνες που ακούνε στο όνομα Γωγώ και καθημερινά τιμούν όσο τίποτε άλλο τις ανάσες ζωής που απολαμβάνουν. Ευχαριστούν τον θεό για την δύναμη που έχουν και παλεύουν. Γράφω για την ανάγκη που έχουμε ως φάρα να αντιληφθούμε επιτέλους πότε ένα θέμα έχει δημοσιογραφική αξία και πότε όχι. Γράφω για εκείνους που έχουν αισθητήριο και δημοσιογραφικό ένστικτό. Γράφω για λίγους… το ξέρω. Αλλά ακόμη κι έτσι… γνωρίζω καλά τι γράφω. Και νιώθω ευλογημένος γι αυτό…
Γωγώ <<Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ>>