Καταλαβαίνω ότι γράφοντας και περιγράφοντας εικόνες και παραστάσεις για τη μοναδική αυτή εμπειρία που ζω-τον ερχομό του παιδιού μου- μπορεί να γίνομαι κουραστικός. Αλλά πιστέψτε με… δε μ ενδιαφέρει καθόλου. Κι επειδή ως νέος χαζομπαμπάς έχω την ανάγκη να επικοινωνήσω τις εμπειρίες μου, θέλω να σας περιγράψω την πρώτη μέρα στο σπίτι μας.
Μπορεί για κάποιους η πρώτη μέρα στο σπίτι να είναι αγωνιώδης και κουραστική. Να φαντάζει Γολγοθάς. Σας διαβεβαιώνω ότι ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε νέος πατέρας την βιώνει διαφορετικά. Από την στιγμή που άφησα πίσω μου την πόρτα του ΙΑΣΩ μέχρι την ώρα που έφτασα σπίτι πέρασαν από το μυαλό μου εκατομμύρια σκέψεις. Πώς πρέπει -με το που φτάσω σπίτι-να ετοιμάσω τα πράγματά της, τα μπιμπερό το συμπληρωματικό γάλα, ν’ αποστειρώσουμε, το κάθε τι που την αφορά, να ετοιμάσουμε την αλλαξιέρα στο δωμάτιο της να είναι στην θέση τους όλα τα είδη άμεσης ανάγκης. Φτάσαμε στις έξι το απόγευμα χθες. Το συναίσθημα κορυφαίο. Από την μια η γυναίκα μου να προσπαθεί με μεγάλη δυσκολία να χωρέσει στο μυαλό της…ένα overdose πληροφοριών για τη νέα της ζωή και από την άλλη εγώ να τρέχω με τις σακούλες, τα δώρα και τις βαλίτσες από το νοσοκομείο. Πιστέψτε με. Τα ερωτήματα που βασανίζουν την γυναίκα μου είναι πάρα πολλά. Και είναι λογικό. Η αγωνία της να κάνει ότι καλύτερο και ότι πιο σωστό για την πολύτιμη κόρη της, η ανάγκη να νιώσει ασφαλής τόσο εκείνη αλλά και η
μικρή αλλά κυρίως το όνειρό της και η ελπίδα της να πετύχει τον σημαντικότερο στόχο της, αυτόν της μητέρας την γεμίζει με υπευθυνότητα και άγχος μαζί. Κι εκεί μάγκες… νέοι πατεράδες… πρέπει να φανούμε ΑΝΤΡΕΣ. Γιατί μπορεί η γυναίκα να ζεί εννέα μήνες την εγκυμοσύνη της… εμείς όμως την περνάμε έντεκα. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την προβληματίζουμε. Οφείλουμε να της δώσουμε χώρο, να πάρει πρωτοβουλίες, να νιώσει ξανά δυνατή. Το πινγκ πονγκ των ορμονών είναι πολύ επικίνδυνο, με την επιστροφή στο σπίτι, και καθιστά ζόρικη την νέα ζωή…τη νέα προσαρμογή στο σπίτι. Το παιδί είναι καλοδεχούμενο. Είναι η ένωσή μας. Είναι η συνέχειά μας. Όμως οφείλουμε να καταστήσουμε διακριτό τον ρόλο μας. Άλλη είναι η αγάπη στην γυναίκα μας και άλλη
στο παιδί μας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τις συγκρίνουμε. Ποτέ! Και σας τα γράφω ενστικτωδώς χαρτογραφώντας συμπεριφορές μορφασμούς και εικόνες της Κλάρας. Όσο για την μικρή; Εντάξει-που λέει και η Καραβάτου- αυτή με έχει τρελάνει ήδη. Μάγκες θα πληρώσω όλες μου τις αμαρτίες με το γκομενάκι αυτό. Την βλέπω την δουλειά. Όσο για μένα; Η πρώτη μέρα ήταν υπέροχη. Έτρεχα να βρω αποστειρωμένες γάζες σε διανυκτερεύοντα φαρμακεία και φυσικούς ορούς, για την μπέμπα και δεν κουράστηκα καθόλου… Λέτε να είναι από την χαρά; Ποιος ξέρει… Όλοι μου λένε ότι από τώρα και μετά θα μοιάζω σαν ζόμπι από τα ξενύχτια… Κι εγώ απαντώ. Δε βαριέσαι… Γι αυτό το γκομενάκι αξίζουν όλα τα ξενύχτια του κόσμου… Διαφωνείτε;