Η εικόνα της μητρικής αγκαλιάς γίνεται μια μαγική φωλιά και ο δεσμός ανάμεσα στην Κλάρα που την θηλάζει δυναμώνει κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο… Είναι εικόνες πρωτόγνωρες. Μαγικές, μοναδικές.
Κάθομαι στην πολυθρόνα δίπλα στο κρεβάτι της γυναίκας μου. Κατάφερε μετά από δυο πολύ ζόρικες και επίπονες μέρες να κοιμηθεί. Η μικρή είναι στην αγκαλιά μου και χαλαρώνει μετά από ένα πλήρες γεύμα. Δέκα σταγόνες πρωτόγαλα. Ανοίγει τα ματάκια της κάνει κινήσεις με τα χέρια της και αντιδρά μορφάζοντας κάθε φορά που της μιλάω ψιθυριστά . Δεν καταλαβαίνει πολλά. Ακούει όμως τα πάντα. Τα μάτια της σχηματισμένα… τα χείλη της μεγάλα και η μυρωδιά της μαγική. Η εικόνα αυτού του μικροκαμωμένου πλάσματος μου προκαλεί συγκίνηση και δέος. Έχω γίνει Βέγγος. Τρέχω από το πρωί σε ληξιαρχεία και τράπεζες. Μ αρέσει ο νέος μου ρόλος. Ξέρω ότι μπορεί να τρέχω όλη μέρα αλλά θα γυρίσω στο τέλος
της μέρας στο σπίτι και θα την δω. Και μπορεί ως νέος μπαμπάς να είμαι άπειρος αλλά το <<άγνωστο>> δε με φοβίζει. Το τάϊσμα, το μπανάκι του, ο ύπνος του, το κλάμα του είναι άγνωστες καταστάσεις και σε μένα αλλά και στην Κλάρα, όμως αυτό ΔΕ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ. Αντιθέτως το βλέπω ως την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου. Εμείς θα του δείξουμε τον δρόμο ενώ παράλληλα θ’ ακολουθήσουμε τις ανάγκες του. Κι επειδή ο πρώτος χρόνος στη ζωή της μικρής είναι ιδιαίτερα σημαντικός, εκτιμώ ότι χωρίς πίεση θα της δίνω καθημερινά ερεθίσματα και αφορμές εξέλιξης …Αφήστε που κατήργησα τους καθρέφτες από χθες τόσο στο σπίτι αλλά και στο μαιευτήριο. Αν θέλω να με βλέπω… βλέπω την κόρη μου… Μα καλά…Πόσο Παράορος έχω γίνει… κουζουλός χαζομπαμπάς… και διανύουμε μόλις την δεύτερη μέρα στη ζωή της. Με μάγεψε…και γουστάρω πολύ!